een

R E Y S E

of

W A N D E L I N G E

door het land

na

D O M B U R G

in nederduytsche

rym

door

J A N  G U E P I N J A C O B S

ANNO  M  D  CC  XXX  IV

Opdragt

aen
dewyse
Jongelingen

   Hermanus Jaersma,
Nicolaes Lambrechtsen & Jacobus
boudrie

Hier siet gy myn sanggodinne
weder op een nieuw beginnen
en voleyndigen myn Perk
maer Helaes’, niet op een wyse
dat het weerdig is te prysen,
als een schoon hoogdravend’ werk:
Ja, ik weet wel, dat k’ int digten.
yder een van u moet swigten
die t’ doorlugte digter schoor
van de alberoemde swaenen
welk de Heliconsche baenen,
ooyt betraden, volgt op t spoor:
k’ sal u luyster niet verdooven.
k’ wil het geerne gedoogen,
dat gy op den Helicon

Opdragt

m’ overtreft door uwe gaeven;
k’ hoop g u meer & meer sult laven
uyt d’Aganippeesche bron:
Piereden, Sanggodinnen
die Parnassus  top beminnen
die de digters gunste bien
gun myn veersen slegt van waerde
dat se na de digten aerde
van die wyse Jongelien
Jaersma uwe herdersangen
doen my in verwond’ring hangen
want in hen is aerdigheyt
saemgevoegt met schoone reden
ah! mogt ik myn rym besteeden
aen soe groote nuttigheyt
Gy twee and’re Cammaraeden
die de Gloryryke paden
van die digter in wilt slaen.
Vreest niet, gae maer voor’t int zingen
gy sult yder mensche dwingen
dat se u met lof belaen.
Maer helaes; waer sal ik blyven
die op sulke veeren dryve
sal ik  durve dit gedigt,

Opdragt

voor u aengesigte draegen:
Ja myn Pen gy moet het waegen
wyl gy andersints upligt
Soud veragtere’ en vergeeten.
Zie t’dan nae op dat k’ sou weeten
al myn feylen in dees sang
Welk ontelbaere syn lyk denken
En in plaets van my te krenken,
denke dat ik er na verlang.
kond ik u daer toe beweegen!
voorts dient alderhande zeegen
u te wenschen tot besluyt:
dat g’u tyd wel om meugd koopen
niets meer weetende te hoopen
scheyd myn sangeres hier uyt.

Uedelen dienstwillige dienaar

Jan Guepin

Jacobzoon

den 8 May anno MDCCXXXIV

De wandeling

Wandeling

door

het Landt

na

Domburgh

door

Hermanus Jaersma, Nicolaes
Lambregtsen & Jacobus boudrie en
mij selve op
dingsdag
den 27 april
1734

Soo als den morgen sig vertoonde
En dat de Heldre son beloonde
de nagt, met klaerheyt van het ligt
door syn vermakelyk gesigt:
begaven wij ons, met ons vieren
om door het Zeeuwsche land te swieren

na Domburgh

En d’oorsaek van ons eerste lach
was, als men met verwond’ring sag,
dat Co sig met amor phoseerde,
soo net dat wy met alle sweerde,
dat hy in sulk een niew gewaet,
soo wel in kleeding als gelaet,
een Engelsman geleek; hij siende
dat syn vest tot stoffe diende,
van grynen, laechen; voegd’ erby
set al het spotten aen een sy:
weet dat mijn rok nu is te maken
om overmorgen klaer te raken,
en daerom moet ik in dit vest
gaan reysen nae het vreemd gewest
daer k’voorgenome heb u te brengen:
k’ sal u indien gy ’t wilt gehengen,
na Poppendamme[1] voere’ alwaer
Ik twee of drie mael in een Jaer
na toe moet, dus syn my de weegen
bekend heb ik geloof verkreegen,

Fol. 6

de wandelinge

By u myn maets, kom volgt m’op spoor
Couragie dan, dat gaet u voor.
Hy ging soo stoutelyk getreeden,
dat wy geloofden aen syn reden;
maar Laes! wy waren nog niet ver,
of scholden ons Geboorte Ster,
en noodlot dat sy ons dus leyden
wy dwaelden door de natte weyden
En harde kluyten; sottigheyt
bezit hem, die ons dus verleydt.
zyt gy ’t O wyse co boudrie
die dese weg een reys twee, drie
int Jaer betreed, ik g’loof het niet
wee u! die ons soo qualyk ziet
dit is het loon van dier gelyke
die van de regte weegen wyken
En dwaelinge valt hen te beurt
die hun bedryf heeft goedgekeurdt.

na Domburg

Soo is het men ons hier gevaren,
die nog in d’akkers, dulven waren.
niet wetende waer dat men was.
wy saegen niet , dan aerdgewas
En boomgaerds bloey, & dorenhagen
En niemand om er aen te vraegen,
den uytgang van dit eensaem wout
van allen kanten seer benouwt,
als and’re Theseus sonder hoope
van dese Labyrinth t’ ontloopen,
geen Ariadne die ons draed
gaf, nog ons helpte door haer raedt.
Op t laeste hebben wy besteeken
om door een Dorenhaeg te breeken
de beste middel om t’ontgaen
soo ras gesegt, soo ras gedaen.
dus hebben wy den weg gekreegen,
En weer geraekt op s’heere weegen

„

Dus was ons smerte g’heel verligt
het eerst dat sig aen ons Gezigt
vertoonde was het nare teeken
van Dankaerts[1] doodt daer uyt gesteeken
het bleeke stroobos[2] voor de deur
scheen ons te seggen: Kom bespeur
„hoe niemand kan den dood ontloopen
„nog syne laeste uur omkoopen.
„dat bleeke monster geeft geen agt,
„op adelyk of slegt geslagt;
„het klopt soo wel aen Heere huysen
„als aen den Herders kleyne kluysen:
„Geef agt dan hier O Jonge Jeugt,
„en denke er om in al u vreugd
„het voorbeelt u hier voort gekoomen
„moet u niet voor de Doot doen schroomen;
„neen ganschelyk niet, maer t’is alligt
„dat gy u paden wel berigt

na Domburg

„Ja soo dat als hy komt te snyden
„u levensdraet, g’u kund verblyden
„versekerd’ synde dat de dood
„u heeft verlost van ramp & nood
“Indien gy sterft in Godes vreese.
Ja, t’is onmogelyk te weesen</tab>
standvastig in dat ogenblik
t’ welk onsen staet voor eeuwiglyk
vaststeld, indien ons aerdsche leven
ons daer geen hoope toe kan geeven:
bezie een sondaer in dit uur
eens smaeken t’bitter & het suur.
van (soo hy ’t noemd) syn lustig Leven,
t’is immers, Maets, om van te beven,
En om niet ver van ons te gaen,
iet desen ….. maer ik late het staen
ik mag myn vonnis hier niet vellen.
Ik gae weer onse reys vertellen,

De wandelinge

Versoekende dat gy vergeeft
dat sig myn slegte pen hier heeft,
soo uytgebreydt, en t Geestelyke
met ongewyde durft gelyke:
Maer hoe? Ik vraeg vergiffenis
voor iets dat t’alderbeste is:
Neen, Neen. Ik weet wel dat useeden
gepaerd mee billikheyt en reden
dees kleyne Lesse sulte aensien
als nuttig voor de Jongelien:
En dat gy t’verre van te laken
het sult gebruyken tot een baeken,
Maer algenoeg myn logge tong.
K’wou dat gy onse reyse song.
Tot nog toe wist geen een van alle
in welke plaets men sou vervallen
ons reys was nog niet vastgestelt
Maer w’hebben ’t vonnis hier gevelt.

Fol. 11

na Domburg

En stemden toe malkanders reden
om eerst na koudekerk te treeden,
En soo na Beekerk, en aldaer
conventie houden met malkaer
wat weg men gaen soud, wy begaven
Ons na de voorgestelde haven,
of koudekerk, maer eer m’er quam
een yder schoone wapens nam
van groene wilge die daer stonden,
En dus gewapend ygelyk
van ons, aenjaegden grooten schrik
aen honden, boeren, & boerinnen,
En t’is ook mak’lyk te versinnen
dat niemand soo vermetel was,
om te bedisputeeren t’ pas
aen vier, die hunne kragt betoonde
aen ygelyk die hen maer hoonden,

De wandelinge

My dunk ik sie u met de knotse
O Co! Met t’welke gy een rotse
in twee kond slaen, u gordel aen:
O welken boer sou nu bestaen,
u in die staet maer aenteraeken,
gy soud hem Arm & beenen kraken
gy Jaersma met u houte Pyk
wie is der dap’pre u gelyk
wie sou u die t geweer met tanden
besie, in ’t minste durve aenranden,
k’ meen niemand: nog u O Niclaes
die met u lantsie speeld den baes
die stoft & sweft op uwe daeden
die met triumphen syn beladen,
Sal niemand leed doen, want de straf
was van dit schennis niet ver af:
Het sou niet staen soo ik betragte
Hier aentehaelen myne kragten,

Fol. 13

na Domburgh

het is genoeg dat men se kend,
men pryst niet dat men is gewendt:
t’ is ligtelyk om aenteschouwen,
uyt dese schets, in wat benaeuwen,
in wat een angst het heele land
was, van te syn reeds overmandt.
O Herculessen, Amasoonen!
hier syn vier helden, die de kroonen
van glorie & van dapperheyt
voor uwe deugt u toegeleydt,
betwisten, kom maer Alexander
Pompeus, Caesar met malkander
gy wykt voor dese ridders tal:
het welk het ligte lotgeval,
gegeven heeft in alle Eeuwen,
de Eernaem van de dap’pre Zeeuwen.
Een neerstig leeser die dit leest
is buyten twyffel seer bevreest

De wandelinge

of dat syn ooren hem bedriegen
of dat zij schrikkelyk hoord liegen
neen, neen daer is geen swarigheyt;
Ik ben van stonden aen bereyd
hem t’overtuygen, & doen seggen
dat hier niets valt te wederleggen;
voor eerst hier uyt blykt Klaesjes kragt
dewelke hy heeft ten eynd volbragt:
uyt vreese van te sterk teweesen;
En dat syn moed tehoog gereesen
hem aen mogt brengen groote smert.
moest hy, O groot en moedig hert,
alleen bequaem tot sulke dingen
tot aen syn knie in’t water springen:
om sig te koelen op die wys,
dat t nodig was, dient tot bewys,
dat d ‘andere kragt hem aen  gebleeven,
by na een slegte vrouw het leven

Fol. 14

na Domburg

gekost heeft, er een arme boer
t scheeld wik of wik na Pluto voer
om aen dien koning te vertellen
de kragt van dese  rotgesellen:
k’ Laat d ‘andere staelties aen een sy
En voeg tot overtuyging by
als een der treffelykste Curen
en een der beste avonturen
onmoet soo lang de weerelt stond;
van een afgryselyken hond
soo swart als Plutoos afgzanten
die regens onser doortogt kante
maer Laes! sulk groote reuk loosheyt
haest met syn moed en d assen leyd,
hy vlugte in plaets van sig te weeren,
op t Enkel vellen van ons speeren.
De tweede daet in stout bestaen
door onse magtige Arm begaen,

De wandelinge

Week niet in schoonheyt nog in groote
de zege op den hont genooten,
soo als men aen een hekken quam
men daer een ander dier vernam,
van verf, want syn castanje haeren
en brullen sou een mensch vervaeren,
die niet aan monsters is gewendt
(En na geen avontuuren rend,)
En uyt syn uytgespalkte kaeken
scheen hy g’heel Etna uyt te braken,
dit is het schrik & monster dier
het welk moest wyken voor ons vier
het welk sig in syn hol verschuylde
en t selve met syn drek vervuylde:
de derde & schrikkelyke daet
t’ welk mensche kragt te boven gaet,
Is dat van ’t wilde Swyn of verke
tot straf gezonde van Beekerke

Fol. 16

na Domburg

die sekerlyk had quaed gedaen
met sulk een swaere plaeg belaen..
dat Dier verscheurde, en vrat en kaeuwde,
het alles maer oft baste of maeuwde
of brulde of tierde weet ik niet,
want als Klaes t’ met syn lantse stiet
bleeft onbeweeglyk op de aerde.
als of hy t’ agte van geen waerde
van sulk een baerdeloosen held
lyk spottende te syn gequeldt.
wy siende dat hy sig niet roerde
of dat geen gramschap hem vervoerde,
verlieten hem, en gingen heen
weer sagjes door de weyden treen
sie hier dan vier van onse proeven
Ik g’loof niet dat k’er  meer behoeve
om te doen houden yders mondt:
wys sy ons sterkte in de grondt

De wandelinge

genoeg beschouwen uyt ons daeden
die met triumphen syn belaeden.
wel aen Ik volge dan na Eys
der zaken, ons vermaerde reys.
Van Koukerk door goudgeele velden
wy onse koers na Beekerk stelden
om daer te lessen onsen dorst.
maer Laes! t ‘was by geen grooten vorft
of Prins of Graef, die sulke helden
aen t ‘hoogste van de tafel stelden,
in oude tyden, als de kragt
geeerd was, verre vanbelagt
toen sag m’ alomme van de heeren,
de Ridders pragtelyk tracteeren
Maer laes in deese wyve tyd
m’ haer deugd, voor gekkigheyt verslyt,
men wil haer groote daeden stooren
en sonder volle beurs niet hooren.

Fol. 18

na Domburg

Gelt is de boodschap en de leus
geen onderscheijd in Paeps of Geus
daer t selve is, het geld dat stom is
maekt alles regt, Hoewel het krom is:
Het gelt maekt alle ding geagt;
Het gelt geeft schoon en groot geslagt
Het gelt ….. maer het moraliseeren:
moet ik niet, maer een ander leeren:
Ik lake ganschelijk niet den waerd
van Beekerk welkers goeden aerd
en inborst bleek uyt d’eerste reeden.
dewelke hy als wy ingetreeden,
en neergeseten waren, sprak
wel aen seyd hy neem u gemak
mynheeren wat is ubelieven
waer meede kan ik u gerieven,
Niclaesje seyde, buurman k borst
byna van overgrooten dorst

Fol. 19

De wandelinge

derhalven ik na Coffy haeke
die lyk ik denke wel sal smaeken;
daer toe ik in myn weerde maets
reykhalsde seer na dese plaets:
Ik kan u in dies sake helpe,
Hervatte hy om dorst te stelpen
is niets bequaemer dan dien drank
ik nutte het al mijn leven lank
En k’ moet de deugd daer wel van weeten
Ik die hier doctor werd geheeten,
Ik speele hier voor Hypocraet
een yder luysterd na mijn raedt.
wy dagten dat hy met ons spotte
maer sagen in der daet de potten,
bewysen van aptequery
gesteld daer in een plaets op sy
en nog wat verder, wy vernamen
de kistjes met Latynsche Namen:

Fol. 20

na Domburg

Op t eene stond Helleborum
op t’ andere het Cythricum.
en tegens t’ wand aenhingen Zagen
om door een mensche s’ been te knaegen;
den waerd seyd ons dat Instrument
is aen de dorplui wel bekend
daer gaet schier nooyt voorby een weeken
waer in een boer geen been sal breeken.
soo als de man dit had vertelt
werd onse Coffy opgestelt
En synde alle neergezeten
ging men aen ’t drinken & aen ‘t eeten.
met sulk een moed dat in het kort
de koffykanne leedig word.
toen was het tyd te overleggen
om eens voor al den weg te seggen.
die men betreeden soud voortaen.
wy hebben ons niet lang beraen,

Fol. 21

De wandelinge

De stad van Domburg ons bekoorde
t’ was niet dan Domburg dat men hoorde
na Domburg toe riep yder een,
niet beter als na Domburg trêen.
wy moeten ons na Domburg spoeden
de waerdt scheen ons selfs aentemoeden.
en goed tekeuren ons besluyt
wy gingen dan de Herberg uyt
belovende veel lof te spreeken
van onsen man, & hem tewreeken
van alle drukt en droeve rouw
het welk hem overkomen sou:
Ja hy is weerd te syn gepreesen,
in hem is Aesculaap verreesen
die yder éen soo ras genas:
Ja, hy besit het * fierberas
veel beter dan de Don Quicotten [?]
O wat voor kragt steekt in u Potten
gy schranderen boeren Hipocraet
geen beter Arts op weten gaet,

* kostelyke salve Dom quicot I Deel cap X

De wandelinge

na aegte kerk, maar hun verstand
weer rakende in den ouden trant
voldeeden sy aen ons begeren
schoon sy het lachen moesten weeren
En k approbeere dit bestaen,
want hadden sy het niet gedaen
Helaes sy hadden moeten schroomen.
Behouden t’ Aegtekerk gekomen
men weer de weegen ondersogt
na Domburg onse laeste togt.
En onderweege wy ontmoete
een dikken boer dewelk ons groete
ons seggende dat hy vast dagt
dat walcheren reeds was verkragt,
en door de Franschen ingenomen
dat hy reeds seer begon te schroomen,
en byna in een flaeuwte lag.
wen hy van ver ons wapens sag
dat onse Pekken hem veriaerden
wy seyde’ hem dat wy t Land bewaerde

Fol. 24

na Domburg

En dat wy gingen na de stad
t’ welk Domburg tot syn naeme had
dat hy derhalven niets moest vreesen.
De man heeft ons den weg geweesen,
En wenscht ons alle goede reys
En wy bedankte hem nae Eys.
nu digte by de stad gekomen
syn wy van nog een boer vernomen
die op een wei ons tegensquam,
dewelke ons voor meeters nam.
het geen ons oorsaek gaf tot grynen,
En kort daer op, men sag verschynen
in stee gekome, een andere vent
voor roeper in de stad bekent,
die wy op sulk een wys vervaerde
dat hij de stokken Hellebaerden
noemde, & dat hy ons salle vier
de naeme gaf van Helbaerdier
Dies syn wy in de stad getreeden
en syn daer ons eeten gaen besteeden
En toen gaen kneeden op de kruyn,
En in de laegte van den duyn

De wandelinge

Aen strand en daer ons voeten wassen
aen uren het  redelijk quam te passe
vermits op hen de vuyligheyt
meest overal heel digte leijd
En na het reyn’gen van ons voeten
ging men de hoog duynen groeten,
begevend’ ons seer snel en ras
nae d’herberg waer het eten was;
want onse buyk begon te knaegen
En ernstig na spys tevraegen
“het eeten is nog niet bereyd
Dit was het droevige bescheyt
t’ welk wy van de waerdinne kreegen,
wy waren alle seer verlegen
En onse mage g’heel verstoordt
op t ‘hooren van dit droevig woordt:
men ging de boeren wat sien speelen,
(op dat t’ ons minder sou verveelen,
is by de landlien braeff in gunst
gelyk m’ all’omme konden merken
want koude, beek, aegt’, meliskerken

Fol. 26

na Domburg

ware’ overal van boeren vol
dewelke rolden met den bol.
Ik sou hier Domburg wel beschryven
wat dat de boeren daer bedryven
het maeksel van stadhuys en kerk
maer sekerlyk t’ was onnut werk
en nutteloosen tyd versleeten:
Indien een mensch begeerd te weeten
Den Oorspronk, Tytels van die stad
wat vooregt, tytels sy besat
van wie gestigt, haer eerste weesen,
laet hy d’arcadia doorlezen,
Een boek met welkers aerdigheyt
gemengt is groote nuttigheyt
En t werk … den tyd komt reeds van eeten
Ik ga na d’Herberg om te weeten
oft eeten klaar is, k’ set dienboek
tot betere tyden aen een hoek;
maer laes! Wy moeten nog wat wagten
schoon wy van Hongersnood versmagten:
maer siet, daer komt het op den dis
k’loof dat het slae met krippen is.
of t ‘geen sy Carbonnade hieten

De wandelinge

ons klaesje geeft sig aan het gieten
van Oly en van bier azyn
k’ wensch wel een mijle ver tesyn
van sulke Poespas, hy deed lopen
geen mudje, maer geheele stoopen
op onse kroppen van die drank
k’ vergeete het nooyt myn leven lank
my dunk ik sie hem losse blaeren
door dese vette zee doen vaeren
de ganschelijke schotel rond
en snellelyk in syne mond
uyt vrees van druypen of van leeken
dees vette schoteldoeken steeken
Ik geef de slae sulk slegte naem
om dat k’ niet beter weet bequaem
om na de eys se uyt te drukken;
Nog sie ik hem geheele stukken
van brood in Oly vet gemaekt
inprommelen… Myn hert schier raekt
en schiet op tipje van myn tonge
als ik gedenke aan die Jongen,
Ik laet het dan der halven staen,
de schoone krippen  moet er aen,

Fol. 28

na Domburg

Al hebbe ik lange moeten vasten
k’ sal nie myn maeg met vleis belasten,
Het vlees is reedlijk na myn sin
Ik t ‘selve meer dan slae bemin.
k’ begaf my dan omvleis teeeten
de Peper was er niet vergeeten
maer was er aen gelyk een korst,
t ‘welk oorsaek was van grooten dorst
dewelke ons begon te quellen:
De beste middel was tebellen
om bier het welk men heeft verigt
dus is den dorst geheel verligt:
verfrist door dese goede dingen
we konde ons voeten naeuw bedwingen
om stil te staen na dat hetgelt
voor eeten aen de vrouw getelt
was, hebben wij weer voorgenomen
om nog in sekere stad tekoomen
soe welk men Westcappelle noemd
in oude tyden seerberoemdt
en seer vermaerd, maer Laes! Syn luyster
is nu in d’assen en heel duyster

De wandelinge

Wy gingen danna dese stad
Langs de aen ons geweese padt
En onderwege wy ontmoete
een landsman welk ons vriendlyk groete,
En vragende na ons geboordt
En welke stad men toebehoordt:
Invlissing seyd een van ons alle
is ons geboorte toegevalle:
van vlissing! o wat is dat goed
Hervatte hy, zyt nog gegroet
tot vlissing, heb ik neef & magen;
‘k’ versoeke als gy Een hoord vraegen
na my hun naeste bloedverwant
haer segt dat k’ woone in dit land
een half uur van Westcappelle;
wilt die voornamentlyk vertellen.
aen Hendrik Hollebrand, want hy
voorwaer is van myn vrouwe sye
myn eygevrouwe susturs broeder,
vaerwel de Heer zy u behoeder
wy seyden hem, dat wy syn been
vervullen souden, & hij ging heen:

Fol. 30

na Domburg

daer over lacchende bevonden
dat wy te westcappelle stonden
terstond gevlogen na den dyk
dewelke nergens syn gelyk,
gevonden heeft, of ooyt sal vinden:
zyt gy het die de stuure winden
ent bruyschen uyt staet van de Zee
zyt gy t dat land toe veilge ree
en schutting dient; Ja dyk der dyken
lere ons! Indien m’ u sag beswyken
het was met ons helaes gedaen
maer k’ wend myn Oogen hier van daen.
wy moesten na een Herberg kyken
want anders souden wy beswyken
van dorst, na dat men had gezogt
na thee of eenige and’re vogt
omtrent een uur door al destraeten
der stad, dewelke scheen verlaten
is eyndelijk op zeker hoek
geannueerd aen ons versoek,

De wandelinge

belovende ons thee te koken
Co ging terwyl een pypje rooken:
omtrent een half uur daernaer
was onse Thee met suyker klaer
En Nicolaes geeft zig aent schenken,
En wy ons alle aan het drinken
verheugdende ons door dien drank
ons wapens lagen op een bank
want onder t drinken onder ‘t eeten
nooyt hadden wij deselv’ vergeeten:
Hier was een vent soo assurant
dat hy de wapens uyt myn hand
wou nemen, maer Helaes! myn kragten
ha hem lastig vielen, en hem bragten…..
maer stel u self geen eerbewyst
myn Pen, een sot die zig pryst
de ketel tee g’heel uytgedronken.
deed onse gae lust weer ontvonken
wy wilden weer op d’ ouden trant
gaen wandelen nae Soutelant

Fol. 32

na Domburg

van Westcappel een uur geleegen
wy gingen niet de kley’ge wegen
betreeden, maer langs Zeekant heen
vermaeklyk door de zandentreen
Hier sagen wy de witte duynen
die met  hun hooggetopte kruynen
(in ’t welk t’ konyn syn Jongen bergt)
vertrotsten t’ alpische gebergt
aen d’andere sy, de silte baren,
die dikwils menig mensch vervaeren
door hun afgryselyk geluyd
wanneer het uyt den noorden buyd,
scheen ons – op hunne rug tenoden
men sag geen bruynvis onweersbode.
int’ water tuymelen de meeuw
met Jongen maekte hier heesch geschreeuw
begeerig synde te verassen
schardein of blieken op t ‘welk sy passen
dit schoon vermakelyk gesigt
heeft onse reyse veel verligt

De wandelinge

soo dat wy daer door ingenomen
langs strand te Souteland gekomen,
& gearriveerd syn eer men ‘’t dogt
dog in dit dorpje niets gekogt,
om dat wy by ons Toveresse
voornamen onse dorst te leschen
dus weder met geweer belaen
heel moedig na dishoek gegaen,
na baken, van het huys dishoeke;
van daer de griekse Pel gaen soeken:
Hier leggen w’onse wapens af
veranderend ‘s in een herdersstaf
& wierp malkaer met sand in d’oogen,
t’ geen Jaersma gantsch niet wou gedoogen
tot reden brengende daer voor,
dat iemand ligt syn oog verloor
door sulk een slegt, onsinnig mallen,
dat hy op yder een sou vallen
die t‘ selve deed: door dese raed
heeft hy ons g’houden van dit quaat.

Fol. 34

na Domburg

Hier ben ik nu aen het verhaelen
van t Leste en beste van ons’ maelen
een yder segge wat hij wil,
Hier is de Cumeesche Sybil:
Jan visschers vrouw, een vrouw der vrouwen
bequaem om met een vorst te trouwen
is selfs waerdinne van dit kluys
Is selfs besitster van dit huys.
wy waren nog naeuw ingetreeden
of Co deed deese Harangue en reden
aen visser die on wellekom
“in ‘t huysje hier, Puyk der ouderdom
“Eerwaerde Phoenix van demannen
“die uyt de Weerelt zyt gebannen,
“weet dat ik die hier voor u koom
“der ridders ben het puyk & room,
“soo wel als dese metgesellen:
“Tot Beekerk hoorden wy vertellen
“van uwen roem & sedigheyt

“den helen aerdkloot rond verspreydt

De wandelinge

“Den waerd die Aesculaep gelykte
“En die het heele dorp verrykte
“door syn presentie, welkers aerdt
“met heusse deugden ging gepaerd;
“verzekerd’ ons dat gy besteede
“u tyd alleen aen bedigheeden:
“gepraemt dan door dit tafereel
“het welk wy vinden int geheel
“in u, syn wy met haest gekomen,
“Hoewel het gansch niet sonder schroomen,
“was, van u tegenwoordigheyt
“te missen in dees Eensaemheyt
“het is vandaeg een Jaer geleden
“het welke wy geheel besteeden
“aen t ‘wandelen, op t’welk uvrouw
“ons van haer brood wel geeven wou
“wy sagen toen dese wonderwerken
“het welk in ons t’ gelove sterkte
“van dat sy was een groote kol
“de daeden welk sy in dit hol

Fol. 36

na Domburg

“verigte, waren om tebeeven;
“sy ging toen na de sterren streven
“lyk Circe doende onse maen
“te midden in haer lopen staen,
“sy kon…. gy moet haer konsten kennen
“Hoe dat sy door de lugt kan rennen
“is niemand meer dan u bekent
“gy zyt het alledaeg gewent:
“op dat gy ons besluyt zoud’ weeten
“weet dat wy komen om te eeten
“Wat dat er in u spinde is
“kom brengt het alles op den dis
“wy sullen t’ rykelyk betaelen
Jan Visscher ging toen Paesbrood halen
En quam daer mede voor den dag
Met  boter die erwel uyt sag,
En schonk ons bier met volle Glaesen
en vroeg of de Comyne kaesen
dewelke hy in syn spinde had,
ons niet bekoorde, maer wij sat.

De wandelinge

van eeten vielen op de kanne
om s’in het kort te overmannen,
het welk wy deeden, want voor vier
baet ganschelyk  niet een kanne bier
wy hadden evenwel geen klaegen
de self’ voldeed aen ons magen
Hier onder ’t drinken; groote vaer
seyd Co boudrie Hoe meenig Jaer
hebt gy al op de aerd gebleeven!
wel kinders seyd hy gansch myn leven,
tot desen dag, is vijfmael thien
en vier mael vyve boven dien:
wel vader seyd een aer ik wensche
dat ( schoon t’ geheugen van een mensche,
seg tot sulk ouderdom niet strekt)
gy hondert veertig Jaer berekt,
eer dat de doot u in sal haelen.
En na dit wenschen was betaelen.
het beste middel om te gaen
t’ was met den dag byna gedaen

Fol. 38

na Domburg

derhalven moesten wy ons spoeden
Indien wy t Poortgelt wilden hoeden:
wy hebben dan wat aangeset,
En seer verhaestende ons tred
ten agten in de stad gekomen
En onse reyse een eynd genomen
gelukkig soo ik myne tyd
op dese wyse altyd verslyt!

Gelukkiger  soo ik de Jaren
dewelk den Hemel my wilt spaeren
doorbrenge in de gemeensaemheyt
van u * in welk mijn liefde leyd
O ommegang vol soetigheden!
O vriendschap vol genegentheden!
bewysen van een gunstig hert!
versagting van geleede smert
vergeefs is ‘t dat k u uyt wil drukken:
gy kond myn droevig hert verrukken,

* Cammaraeds

wandeling na Domburg

voor u gedagtenis alleen.
aan u sal ik myn vlyt besteen,
En schoon men dese slegte veersen
toewees de Sophocleesche leersen
nooyt sal de trotste hovaerdigheyt
myn hert innemen, maer bereyd
syn, d‘eer daer van u op te dragen
en u beminnen al myn daegen
& altyd sal myn singgodin
uytbrommen myne trouwe min
ach mogt myn hoop & myn verlangen
een blyde uytkomst haest erlangen

FINIS