Ga voor de webpagina over Jean Guépin naar Jean Guépin.

De KZGW is de gelukkige bezitter van honderden gedichten van Guépin. Op deze pagina vind je transcripties van een brede selectie uit de dicht(werken) van Jean Guepin. Er is gekozen voor een thematische aanpak. Als eerste is er begonnen met een aantal gedichten waarin hij beschrijvend en/of al dan niet spottend zijn eigen dichtkunst aan de orde stelt. De andere voorgenomen items zijn:

• Muze. Aangenomen wordt dat Johanna Thijssen zijn muze was. Over haar zal een tiental gedichten worden gepubliceerd.
• Thematiek met thema’s als humor, de vriendenkring, gelegenheidspoëzie, religie, kermis, de Oranjes en dieren.
• Humor, zoals de reis naar Domburg in de vorm van een humoristisch heldenepos en enkele ex tempores.
• Vriendenkring. Hier zullen namen als Galandat, Huet, Lambrechtsen, Jaarsma en Boudrie verschijnen. En ook Betje Wolff zal niet ontbreken.
• Religie. Hier uiteraard aandacht voor Petrus Dathenus, maar ook voor de Martelkroon, een van de eerste ingeleverde verhandelingen voor het opgerichte Zeeuws Genootschap der Wetenschappen in 1769.
• Kermis, waaronder het epos van de Vlissingse kermis en een bezoek aan de kermis in Veere.
• Varia met het gedicht De Mensch naar aanleiding van Alexander Pope.

Van de volgende handschriften staan hieronder de transcripties. Klik op de transcriptie van je keuze.
Klik op een rood handschriftnummer en je komt online bij het originele manuscript.

Het dichterschap van Jean Guépin

• 1734 Opdragt aen dewyse jongelingen, Hs 4786
• 1739 Eigenhandige aantekening J. Guépin, Hs 2809
• 1740 Mnemosijne, Hs 4213
• 1734 Een reyse of wandelinge door het land na Domburg, Hs 4786

---

De muze van Jean Guépin

• 1741 Mademoiselle Thyssen, Hs 4206 en 4219
• 1742 Lettre de Jan Guépin à Johanna Thyssen, Hs 131
• 1743 Plácet presenté à Mademoiselle J. Thyssen, par ses très humbles sujettes les deux poules Pintades, Hs 3947
• 1744 Zamenspraak tusschen het kanaryvogelken en de papagaai van juffr. Thijssen, Hs 4007
• 1744 Aan Juffrouw J. Thyssen over ’t maken van tasje, door J. Guépin, Hs 3426
• 1748 Nagedachtenis van de welgeborene jongkvrouwe Johanna Thyssen, Kluis 1148 A 82
• 1752 Mejuffr. Thyssen debet aan Jan Guépin, door G, Hs 3941

---

HET DICHTERSCHAP VAN JEAN GUÉPIN

1734 Opdragt aen dewyse jongelingen

Bron: ZB, KZGW Hs 4786, 3 fol.
Datum: 8 mei 1734.
Titel: Opdragt aen dewyse jongelingen Hermanus Jaersma, Nicolaes Lambrechtsen en Jacobus Boudrie.

Opdragt aen dewyse jongelingen, 8 mei 1734.
Deze opdracht staat als inleiding in de bundel Een reyse of wandelinge door het land na Domburg in nederduytsche rym door Jan Guepin Jacobs. De opdracht is geschreven na de wandeling die op 27 april 1734 plaats vond. Guépin roemt op ironische wijze de dichtkunst van zijn vrienden en poseert zichzelf als een matig dichter.

Fol. 1
opdragt
aen
dewyse
Jongelingen.

Hermanus Jaersma,
Nicolaes Lambrechtsen &
Jacobus boudrie

Hier siet gy myn sanggodinne
weder op een nieuw beginnen
en voleyndigen myn Perk
maer Helaes’, niet op een wyse
dat het weerdig is te prysen,
als een schoon hoogdravend’ werk:
Ja, ik weet wel, dat k’ int digten.
yder een van u moet swigten
die t’ doorlugte digter schoor
van de alberoemde swaenen
welk de Heliconsche baenen,
ooyt betraden, volgt op t spoor:
k’ sal u luyster niet verdooven.
k’ wil het geerne gedoogen,
dat gy op den Helicon

Fol. 2
m’ overtreft door uwe gaeven;
k’ hoop g’ u meer & meer sult laven
uyt d’Aganippeesche bron:
Pieriden, Sanggodinnen
die Parnassus top beminnen
die de digters gunste bien
gun myn veersen slegt van waerde
dat se na de digten aerde
van die wyse Jongelien
Jaersma uwe herdersangen
doen my in verwond’ring hangen
want in hen is aerdigheyt
saemgevoegt met schoone reden
ah! mogt ik myn rym besteeden
aen soo groote nuttigheyt
Gy twee and’re Cammaraeden
die de Gloryryke paden
van die digter in wilt slaen,
Vreest niet, gae maer voor’t int zingen
gy sult yder mensche dwingen
dat se u met Lof belaen.
Maer Helaes; waer sal ik blyven
die op sulke veeren dryve
sal ik durve dit gedigt,

Fol. 3
voor u aengesigte draegen:
Ja myn Pen gy moet het waegen
wyl gy andersints upLigt
Soud veragtere’ en vergeeten.
Zie t’dan nae op dat k’ sou weeten
al myn feylen in dees sang
Welk ontelbaer syn lyk denken
En in plaets van my te krenken,
denkt dat ik er na verlang.
kond ik u daer toe beweegen!
voorts dient alderhande zeegen
u te wenschen tot besluyt:
dat g’u tyd wel ommeugd koopen.
niets meer weetende te hoopen
scheyd myn sangeres hier uyt.

UE DW Dienaar

Jan Guepin

Jacobzoon

den 8 May Anno MDCCXXXIV

---

1739 Eigenhandige aantekening J. Guépin

Bron: ZB, KZGW Hs 2809, 3 fol.
Datum: 13 maart 1815.
Titel: Eigenhandige aantekening van J. Guépin in 1739.

Eigenhandige Aanteekening van J. Guépin in 1739.
Afschrift uit een Brief van J.W. te Water aan N.C. Lambrechtsen van Ritthem te Middelburg, 13 Maart 1815.
Guépin beschrijft in dit stuk zijn eerste stappen op het pad der dichters, daarna zijn verdere ontwikkeling om te besluiten dat hij het zo gek nog niet doet.

Fol. 1 recto
„De neiging, die ik van mijn eerste kindsheid tot het dichten in mij gevoeld heb,
heeft mij, in mijne snipperuren, zonder rust aangespoord, de noodige hulpmiddelen
om in die konst te vorderen, op te spooren ente zoeken. Bij geluk vond ik iemand
met mij gelijk de Latijnsche taal leerende, die denzelfden trek had: die mij kent, zal aan-
stonds weten, dat deze de Heer Hermanus Jaarsma is. Aanstonds dan aan het dichten,
krabbelen en brabbelen mag ik het wel noemen; gevallen: de orde en sierlijkheid ontbrak
er geen luttel aan: wat mij aanging, ik was zeer diep daarin ervaren: naauwelijks wist ik
tien veerzen van Cats van buiten, andere schrijveren in ’t Nederduitsch waren mij zoo goed als
onbekend: maar wat was daar aan misbeurd? neen rijmen was rijmen, sloten de woor-
den op het einde den regelen maar omtrent en hoe kreupel ook op malkanderen, ’t was
genoeg: hartelijk heb ik naderhand over die wanschapen krabbelingen gelagchen. Zelfs om
onze geleerdheid op geen duistere wijze te toonen, kwamen er zomwijlen Grieksche letteren én;
zomtijds om te rijmen werden er Latijnsche woorden gebruikt. Van diergelijke dichten bewa-
re ik nog geen kleinen bondel, om mij zomtijds over mijne platte zotheid te verwonderen.
Dus stekeblind voortgaande, werd er eene groote ontdekkinge, door mijnen vriend Jaarsma,
in de Poezy gedaan te weten de gelijkheid der voeten in de veerzen: tot nog toe gaf ik
geen acht, of het een veers een voet of agt langer dan het andere was; maar nu, dach-
ten we, zijn wij achter het geheim. Daar werd een luttel meer; en de maat redelijk wel in
acht genomen, maar zeer grove misslagen in de taal en den zin werden alomme in onze
dichten begaan; bastaardwoorden waren hoofdversieringen onzes dichtstijls, en hoe duisterder
hoe fraaijer. De regel van Horatius:

Carmen reprehendite quod non
Multa dies et multa litura coërcuit atque
Perfectum decies non castigavit ad unguem,

was bij ons vooral onbekend en belagchelijk: het ware ons schande geweest, een woord te
veranderen; kort en goed was het; ten minsten wij verbeeldden het ons zelven. Tot hier toe
heeft men ons zoo goed als twee trappen zien opklimmen, nu komen we op den derden.
De Heer Jungius, onze Rector, een liefhebber van Nederduitsche taal- en dichtkunde, zag
bijgeval eenige onzer kinderachtige meesterstukken, en had de goedheid, ons eenige boeken,
om zich in het Nederduitsch te oeffenen, aan te prijzen en te wijzen. Wij waren ten
hoogste verwonderd, dat reeds zulke groote meesters, als we bij inbeelding waren, wederom
als van A.B.C. af moesten beginnen. Nogtans, aanstonds de aangeprezen boeken gekogt
en doorgelezen. Het eerste, dat ons in handen kwam, was de Aanleiding tot de Neder-
duitsche taal van Nijloë. Wat ontdekten we daar? en wat niet? De bastaardij en ongere-
geldheid onzer taal, misstal onzes stijls: in één woord, onze oogen werden geopend, en zonder
genade, maar niet zonder hartzeer verbaasden we ons weetnieten in de taal- en dichtkunde,
en namen voor ons nader daarin te oefenen; waartoe ons de Heer David van Hoogstraten,

Fol. 1 verso
door zijne treffelijke Geslachtlijst der zelfstandige naamwoorden, en de Heer A. Moonen,
door zijne vermaarde Spraakkunst, niet luttel holpen: de Rederijkkunst des eerst-
gemelden verlichtte ons wel iet; wat de sierlijkheid des stijls aanging: maar onze
geringe ervarenis in de spreekwijzen en woorden der beste schrijveren belette ons
daarvan alsnog gebruik te konnen maken; en hoe dieper we onderzoek deden, hoe
meer wij de steilte des Parnas vernamen, en onze zwakheid om dien te beklimmen;
hierbij kwam de Heer Balth. Huydekoper ook eenigzins te baat met zijne treffelijke aan-
merkingen in zijne Proeve van Taal- en Dichtkunde; maar het minste verstonden wij er van:
grooten geheimen, besloten in de behandelingen des Heeren Lambert ten Kate, die wij beken-
nen dat voor ons nog gedeeltelijk gesloten zijn, waren in ’t geheel voor onze zwakheid
ontoegankelijk.
Wij verkregen ons nu en dan eenige werken van Vondel, Hooft, Antonides, en ande-
Ren, waarin we vlijtig lazen, en toen we die met smaak begosten te verstaan, geen onnut
vermaak vonden.
Mij zelven had ik ook veel begeven tot de Fransche Dichteren, die ik bij mij bevond; die
waren toen Racine, Ménages, Desportes en Scarron. Ik nam eene proeve om iet in’t
Fransch zamen te stellen, dat wel ten hoogsten kreupel, evenwel nog geschikter, dan tot nog
toe mijne Nederduitsche gedichten, voor den dag kwam: de oorzaak daarvan zal zekerlijk
geweest zijn, dat ik mij meer in de Fransche dan in de Nederduitsche schrijveren had geoefend.
Van den vermaarden Boileau, anders Despreaux, hoorde ik veel spreken, maar had hem nog niet
gelezen: ik maakte dien te krijgen, ik las en herlas hem „maar met wat vermaak, kan ik niet
uiten! wat netheid, rijkheid van zin, schoonheid van stijl, en zuiverheid van zeden! Vooral prent-
te ik de volgende verzen diep in mijn geheugen: zij zijn in het II Hekeldicht aan Moliere:

Mais mon esprit, tremblant sur le choix de ses mots.
N’en dira jamais un, s’il ne tombe à propos,
Et ne sauroit souffrir qu’une phrase insipide
Vienne à la fin d’un vers remplir la place vide;
Ainsi recommençant un ouvrage vingt fois,
Si j’écris quatre mots, j’en effacerai trois.

Doch ik moet bekennen, dat zij me bijna van de Dichtkunst aftrokken: hoe, dacht ik bij
mij zelven, een geest van den eersten rang als Despreaux, schrapt van vier woorden, die hij
schrijft, drie uit! waar wil ik dan ellendige! die pas den naam van leerling waardig ben,
blijven? maar nochtans geen moed verloren: en van dien tijd af beschaafde ik mijne gedich-
ten neerstiger, en lettede ik naauwer op ’t geen ik schreef: l’Art Poëtique van dien grooten
man, de Aanleiding tot de Nederduitsche Dichtkunst van onzen grooten Vondel, en de Ars
Poëtica van Horatius las ik neerstig, die mij niet luttel ten voordeile kwamen: maar wat
baatte dit alles? Vooralsnog t’ onervaren in de schriften en daardoor zeer arm in de spreek-
wijzen onzer beroemdste schrijveren, bragt ik nog maar zeer kruipende, lage en geringe dichten
voor den dag. Twee Grafdichten of Grafschriften, die ‘k een weinig daarna zamenstelde, op
den Capitein Lieven Arendzen, en op den Burgemeester Nikolaas van Hoorn, scheenen eenige
beteringe in taal en stijl te beloven. Toen stelde ik eene Reis naar Domburg, groot 700 re-
gels, daar nochtans eenige bastaardwoorden, en etlijke misslagen tegen de eigenschap der taa-
le in worden gevonden; daarna eenige Fransche en Duitsche Harderszangen, zeer weinig
wat den stijl aanbelangt daar naar zwemende; een Geboortezang van mijnen vriend, den Heer
P. Ratel; eindelijk een Lierdicht dat ik de Eenzaamheid noemde, het beste wel van
alle de voornoemde stukjes, maar wat de taal aangaat, niet zonder misslagen, en die ik
nog geen borg zou durven staan, dat niet al te veel in mijn schrijversheden zullen gevonden
worden.

Fol. 2 recto
worden [sic]. – Jaarsma zedert eenigen tijd, wen we zoo goed als gelijk door de Latijnsche
School waren, naar Franeker vertrokken, liet mij alleen suffen, dat mij zeer lastig viel:
want terwijle ik zijne tegenwoordigheid genoot, dat de een niet zag, merkte d’ander; maar nu
van die hulp versteken, moest ik alleen mijn best doen, wilde ik leeren dichten; kon ik niet
gaan, ik moest kruipen: op zijne s jaarlijksche wederkomste in de zoogenoemde groote vacantie
deelden wij malkanderen de geringe ontdekkingen mede, die wij gedaan hadden; gelijk hij mij
dan zijne gedichten, in zijn afzijn zamengesteld, ter hand bestelde: waar in ook zijne vorde-
ringen in die kunst niet duister te zien zijn. Na beter lezen van onze schrijveren, die ik nu
in meerder getal magtig was, begon ik nu en dan wederom eenige dichten op te zetten: waarin
de misslagen in de taal merkelijk begonnen te minderen, en de stijl was veel beschaafder:
beginnende met het Te Deum, enz. Ik heb mij tot nu toe met een overgroot vermaak in die
konste verlustigd, en altoos maar voor eene geneugchelijke uitspanning van andere mij opgelegde
bezigheden gebruikt: haar nut is niet gering, hoewel zommige onverstandigen hare heilige
verrukkingen slechts beuzelingen gelieven te noemen. Wil men die aangename en bekoorlijke
Nijmf in hare schoonheid verdedigd zien, men leze Ph. Sidney Verdediging der Poëzy,
of die het Engelsch onkundig is, ga tot de vertalinge daarvan door den heer I. de Haas,
in zijne werken te vinden.
Gelukkig! waren mijne voortgangen in deze konste zoo gering niet.”

---

1740 Mnemosijne

Bron: ZB, KZGW Hs 4213, 2 fol.
Datum: [ca. 1740].
Titel: Mnemosijne.

Mnemosyne, [ca 1740]
Uit naam van de negen muzen worden elkanders gedichten beoordeeld.
De ZB schrijft in de titel een ij waar het handschrift een y toont.

Fol. 1
[Mnemosyne] ons uyt de naem van de negen musen aensprekende
op de wet by ons gemaekt van malkanderens veersen
te doorsien de misslagen er in aentemerken.

K’ verlaet myn Hengste bron, Ik kom u hier verschynen
Het is geen droom, O neen! Ik ben u mnemosyne
Kom siet my starlinx aen aenschouwt myn blank gesigt;
Aanschouwt myn wesen vry, ik ben t die u verligt
Die Hulp & bystand bied aen u O Jongelingen,
En die u swakke tong en meer en meer leerd Singen.
k’ verlaet Parnassus self k’ verlaet syn klare bron
k’ verlaet den groenen top van t Zingend Helicon.
Het is my soo gelast d’aonisch’ maegde zegen
Verheugt zyn reeds bereyd u op Parnas te legen
De kristalyne bron van Pegasus gemaekt
weergalmt een bly geluyd hoe meer gy hem genaekt
De duystere Klioos steem is vol van Prophetien
De droev’ge Melpomeen stelt geen meer Tragedien
De lachende Thalie belooft u t’ allen stond
Haer Gonst & Euterpe set fluyten aen haer mond
Terpsichore voor u sal op den Cyther speelen
Terwijl Erato sal een aerdig dansjen queelen
Op u sal Callioop met haer verheven trant
Gaen digten veers op veers Polymniaes verstand
& diep geleerden geest die sal u all’s ontknopen
De wyse krama die leerdt u d’ Hemels lopen.
Zie daer het susteren tal tot uwen dienst gereed
Staekt dat ondankbaerheyt dees weldaet niet vergeet
Geen mensch kan tegens haer O neen t’is klaer gebleken
D’ondankbre Thamiras die toondt hoe dat haaer wreeken.

Fol. 2
Die op past lonen zij t ‘is mede sonneklaer:
vraegt vondel, groten geest int digten is’t niet waer
De Faem sal door haer gunst hem eeuwiglyk doen leven
En haer goedaerdigheyt wil u nu blyken geven
Geluk o soete Jeugt geluk met dees u wet
waer door g’uw veersen zift & op u sangen Let.
Schep moed & gae maer voort gy musens gunstelingen.
Noyt sal den bleeke dood den snellen tyd noyt dwingen
U Gloryryken Naem k’belove u dat de nyd
gelyk hy dikwils doet noyt op u werken byt.
Elk misslag die gy siet & die gy oyt sult vinden
zijn banden die u aen den digtkunst meer verbinden.
kom digt maer digt dog wel & denkt aen uvoogdes
denkt aen mnemosyne die u hier gaf dees les.

In musas amoris ergo
Cecinit

 

 

 

---

Een reyse of wandelinge door het land na Domburg

Bron: ZB, KZGW Hs 4786, 36 fol.
Datum: 27 april 1734.
Titel: Een reyse of wandelinge door het land na Domburg.

Opdragt aen dewyse jongelingen, 8 mei 1734.
Het inleidende deel met de ‘Opdragt aen dewyse Jongelingen is hierboven al aan de orde gekomen, maar wordt hier herhaald als onderdeel van deze bundel.

een R E Y S E of W A N D E L I N G E door het land na D O M B U R G in nederduytsche rym door J A N  G U E P I N J A C O B S ANNO  M  D  CC  XXX  IV

Fol. 1 Opdragt aen dewyse Jongelingen    Hermanus Jaersma, Nicolaes Lambrechtsen & Jacobus boudrie Hier siet gy myn sanggodinne weder op een nieuw beginnen en voleyndigen myn Perk maer Helaes’, niet op een wyse dat het weerdig is te prysen, als een schoon hoogdravend’ werk: Ja, ik weet wel, dat k’ int digten. yder een van u moet swigten die t’ doorlugte digter schoor van de alberoemde swaenen welk de Heliconsche baenen, ooyt betraden, volgt op t spoor: k’ sal u luyster niet verdooven. k’ wil het geerne gedoogen, dat gy op den Helicon

 

Fol. 2 Opdragt m’ overtreft door uwe gaeven; k’ hoop g u meer & meer sult laven uyt d’Aganippeesche bron: Piereden, Sanggodinnen die Parnassus  top beminnen die de digters gunste bien gun myn veersen slegt van waerde dat se na de digten aerde van die wyse Jongelien Jaersma uwe herdersangen doen my in verwond’ring hangen want in hen is aerdigheyt saemgevoegt met schoone reden ah! mogt ik myn rym besteeden aen soe groote nuttigheyt Gy twee and’re Cammaraeden die de Gloryryke paden van die digter in wilt slaen. Vreest niet, gae maer voor’t int zingen gy sult yder mensche dwingen dat se u met lof belaen. Maer helaes; waer sal ik blyven die op sulke veeren dryve sal ik  durve dit gedigt,

Fol. 3 Opdragt voor u aengesigte draegen: Ja myn Pen gy moet het waegen wyl gy andersints upligt Soud veragtere’ en vergeeten. Zie t’dan nae op dat k’ sou weeten al myn feylen in dees sang Welk ontelbaere syn lyk denken En in plaets van my te krenken, denke dat ik er na verlang. kond ik u daer toe beweegen! voorts dient alderhande zeegen u te wenschen tot besluyt: dat g’u tyd wel om meugd koopen niets meer weetende te hoopen scheyd myn sangeres hier uyt. Uedelen dienstwillige dienaar Jan Guepin Jacobzoon den 8 May anno MDCCXXXIV

Fol. 4 De wandeling Wandeling door het Landt na Domburgh door Hermanus Jaersma, Nicolaes Lambregtsen & Jacobus boudrie en mij selve op dingsdag den 27 april 1734 Soo als den morgen sig vertoonde En dat de Heldre son beloonde de nagt, met klaerheyt van het ligt door syn vermakelyk gesigt: begaven wij ons, met ons vieren om door het Zeeuwsche land te swieren

Fol. 5 na Domburgh En d’oorsaek van ons eerste lach was, als men met verwond’ring sag, dat Co sig met amor phoseerde, soo net dat wy met alle sweerde, dat hy in sulk een niew gewaet, soo wel in kleeding als gelaet, een Engelsman geleek; hij siende dat syn vest tot stoffe diende, van grynen, laechen; voegd’ erby set al het spotten aen een sy: weet dat mijn rok nu is te maken om overmorgen klaer te raken, en daerom moet ik in dit vest gaan reysen nae het vreemd gewest daer k’voorgenome heb u te brengen: k’ sal u indien gy ’t wilt gehengen, na Poppendamme[1] voere’ alwaer Ik twee of drie mael in een Jaer na toe moet, dus syn my de weegen bekend heb ik geloof verkreegen,

 

Fol. 6 de wandelinge By u myn maets, kom volgt m’op spoor Couragie dan, dat gaet u voor. Hy ging soo stoutelyk getreeden, dat wy geloofden aen syn reden; maar Laes! wy waren nog niet ver, of scholden ons Geboorte Ster, en noodlot dat sy ons dus leyden wy dwaelden door de natte weyden En harde kluyten; sottigheyt bezit hem, die ons dus verleydt. zyt gy ’t O wyse co boudrie die dese weg een reys twee, drie int Jaer betreed, ik g’loof het niet wee u! die ons soo qualyk ziet dit is het loon van dier gelyke die van de regte weegen wyken En dwaelinge valt hen te beurt die hun bedryf heeft goedgekeurdt.

Fol. 7 na Domburg Soo is het men ons hier gevaren, die nog in d’akkers, dulven waren. niet wetende waer dat men was. wy saegen niet , dan aerdgewas En boomgaerds bloey, & dorenhagen En niemand om er aen te vraegen, den uytgang van dit eensaem wout van allen kanten seer benouwt, als and’re Theseus sonder hoope van dese Labyrinth t’ ontloopen, geen Ariadne die ons draed gaf, nog ons helpte door haer raedt. Op t laeste hebben wy besteeken om door een Dorenhaeg te breeken de beste middel om t’ontgaen soo ras gesegt, soo ras gedaen. dus hebben wy den weg gekreegen, En weer geraekt op s’heere weegen

 

 

Fol. 8 „ Dus was ons smerte g’heel verligt het eerst dat sig aen ons Gezigt vertoonde was het nare teeken van Dankaerts[1] doodt daer uyt gesteeken het bleeke stroobos[2] voor de deur scheen ons te seggen: Kom bespeur „hoe niemand kan den dood ontloopen „nog syne laeste uur omkoopen. „dat bleeke monster geeft geen agt, „op adelyk of slegt geslagt; „het klopt soo wel aen Heere huysen „als aen den Herders kleyne kluysen: „Geef agt dan hier O Jonge Jeugt, „en denke er om in al u vreugd „het voorbeelt u hier voort gekoomen „moet u niet voor de Doot doen schroomen; „neen ganschelyk niet, maer t’is alligt „dat gy u paden wel berigt	Fol. 9 na Domburg „Ja soo dat als hy komt te snyden „u levensdraet, g’u kund verblyden „versekerd’ synde dat de dood „u heeft verlost van ramp & nood “Indien gy sterft in Godes vreese. Ja, t’is onmogelyk te weesen</tab> standvastig in dat ogenblik t’ welk onsen staet voor eeuwiglyk vaststeld, indien ons aerdsche leven ons daer geen hoope toe kan geeven: bezie een sondaer in dit uur eens smaeken t’bitter & het suur. van (soo hy ’t noemd) syn lustig Leven, t’is immers, Maets, om van te beven, En om niet ver van ons te gaen, iet desen ….. maer ik late het staen ik mag myn vonnis hier niet vellen. Ik gae weer onse reys vertellen,
Fol. 10 De wandelinge Versoekende dat gy vergeeft dat sig myn slegte pen hier heeft, soo uytgebreydt, en t Geestelyke met ongewyde durft gelyke: Maer hoe? Ik vraeg vergiffenis voor iets dat t’alderbeste is: Neen, Neen. Ik weet wel dat useeden gepaerd mee billikheyt en reden dees kleyne Lesse sulte aensien als nuttig voor de Jongelien: En dat gy t’verre van te laken het sult gebruyken tot een baeken, Maer algenoeg myn logge tong. K’wou dat gy onse reyse song. Tot nog toe wist geen een van alle in welke plaets men sou vervallen ons reys was nog niet vastgestelt Maer w’hebben ’t vonnis hier gevelt.	Fol. 11 na Domburg En stemden toe malkanders reden om eerst na koudekerk te treeden, En soo na Beekerk, en aldaer conventie houden met malkaer wat weg men gaen soud, wy begaven Ons na de voorgestelde haven, of koudekerk, maer eer m’er quam een yder schoone wapens nam van groene wilge die daer stonden, En dus gewapend ygelyk van ons, aenjaegden grooten schrik aen honden, boeren, & boerinnen, En t’is ook mak’lyk te versinnen dat niemand soo vermetel was, om te bedisputeeren t’ pas aen vier, die hunne kragt betoonde aen ygelyk die hen maer hoonden,
Fol. 12 De wandelinge My dunk ik sie u met de knotse O Co! Met t’welke gy een rotse in twee kond slaen, u gordel aen: O welken boer sou nu bestaen, u in die staet maer aenteraeken, gy soud hem Arm & beenen kraken gy Jaersma met u houte Pyk wie is der dap’pre u gelyk wie sou u die t geweer met tanden besie, in ’t minste durve aenranden, k’ meen niemand: nog u O Niclaes die met u lantsie speeld den baes die stoft & sweft op uwe daeden die met triumphen syn beladen, Sal niemand leed doen, want de straf was van dit schennis niet ver af: Het sou niet staen soo ik betragte Hier aentehaelen myne kragten,	Fol. 13 na Domburgh het is genoeg dat men se kend, men pryst niet dat men is gewendt: t’ is ligtelyk om aenteschouwen, uyt dese schets, in wat benaeuwen, in wat een angst het heele land was, van te syn reeds overmandt. O Herculessen, Amasoonen! hier syn vier helden, die de kroonen van glorie & van dapperheyt voor uwe deugt u toegeleydt, betwisten, kom maer Alexander Pompeus, Caesar met malkander gy wykt voor dese ridders tal: het welk het ligte lotgeval, gegeven heeft in alle Eeuwen, de Eernaem van de dap’pre Zeeuwen. Een neerstig leeser die dit leest is buyten twyffel seer bevreest
Fol. 132 De wandelinge of dat syn ooren hem bedriegen of dat zij schrikkelyk hoord liegen neen, neen daer is geen swarigheyt; Ik ben van stonden aen bereyd hem t’overtuygen, & doen seggen dat hier niets valt te wederleggen; voor eerst hier uyt blykt Klaesjes kragt dewelke hy heeft ten eynd volbragt: uyt vreese van te sterk teweesen; En dat syn moed tehoog gereesen hem aen mogt brengen groote smert. moest hy, O groot en moedig hert, alleen bequaem tot sulke dingen tot aen syn knie in’t water springen: om sig te koelen op die wys, dat t nodig was, dient tot bewys, dat d ‘andere kragt hem aen  gebleeven, by na een slegte vrouw het leven	Fol. 14 na Domburg gekost heeft, er een arme boer t scheeld wik of wik na Pluto voer om aen dien koning te vertellen de kragt van dese  rotgesellen: k’ Laat d ‘andere staelties aen een sy En voeg tot overtuyging by als een der treffelykste Curen en een der beste avonturen onmoet soo lang de weerelt stond; van een afgryselyken hond soo swart als Plutoos afgzanten die regens onser doortogt kante maer Laes! sulk groote reuk loosheyt haest met syn moed en d assen leyd, hy vlugte in plaets van sig te weeren, op t Enkel vellen van ons speeren. De tweede daet in stout bestaen door onse magtige Arm begaen,
Fol. 15 De wandelinge Week niet in schoonheyt nog in groote de zege op den hont genooten, soo als men aen een hekken quam men daer een ander dier vernam, van verf, want syn castanje haeren en brullen sou een mensch vervaeren, die niet aan monsters is gewendt (En na geen avontuuren rend,) En uyt syn uytgespalkte kaeken scheen hy g’heel Etna uyt te braken, dit is het schrik & monster dier het welk moest wyken voor ons vier het welk sig in syn hol verschuylde en t selve met syn drek vervuylde: de derde & schrikkelyke daet t’ welk mensche kragt te boven gaet, Is dat van ’t wilde Swyn of verke tot straf gezonde van Beekerke	Fol. 16 na Domburg die sekerlyk had quaed gedaen met sulk een swaere plaeg belaen.. dat Dier verscheurde, en vrat en kaeuwde, het alles maer oft baste of maeuwde of brulde of tierde weet ik niet, want als Klaes t’ met syn lantse stiet bleeft onbeweeglyk op de aerde. als of hy t’ agte van geen waerde van sulk een baerdeloosen held lyk spottende te syn gequeldt. wy siende dat hy sig niet roerde of dat geen gramschap hem vervoerde, verlieten hem, en gingen heen weer sagjes door de weyden treen sie hier dan vier van onse proeven Ik g’loof niet dat k’er  meer behoeve om te doen houden yders mondt: wys sy ons sterkte in de grondt
Fol. 17 De wandelinge genoeg beschouwen uyt ons daeden die met triumphen syn belaeden. wel aen Ik volge dan na Eys der zaken, ons vermaerde reys. Van Koukerk door goudgeele velden wy onse koers na Beekerk stelden om daer te lessen onsen dorst. maer Laes! t ‘was by geen grooten vorft of Prins of Graef, die sulke helden aen t ‘hoogste van de tafel stelden, in oude tyden, als de kragt geeerd was, verre vanbelagt toen sag m’ alomme van de heeren, de Ridders pragtelyk tracteeren Maer laes in deese wyve tyd m’ haer deugd, voor gekkigheyt verslyt, men wil haer groote daeden stooren en sonder volle beurs niet hooren.	Fol. 18 na Domburg Gelt is de boodschap en de leus geen onderscheijd in Paeps of Geus daer t selve is, het geld dat stom is maekt alles regt, Hoewel het krom is: Het gelt maekt alle ding geagt; Het gelt geeft schoon en groot geslagt Het gelt ….. maer het moraliseeren: moet ik niet, maer een ander leeren: Ik lake ganschelijk niet den waerd van Beekerk welkers goeden aerd en inborst bleek uyt d’eerste reeden. dewelke hy als wy ingetreeden, en neergeseten waren, sprak wel aen seyd hy neem u gemak mynheeren wat is ubelieven waer meede kan ik u gerieven, Niclaesje seyde, buurman k borst byna van overgrooten dorst
Fol. 19 De wandelinge derhalven ik na Coffy haeke die lyk ik denke wel sal smaeken; daer toe ik in myn weerde maets reykhalsde seer na dese plaets: Ik kan u in dies sake helpe, Hervatte hy om dorst te stelpen is niets bequaemer dan dien drank ik nutte het al mijn leven lank En k’ moet de deugd daer wel van weeten Ik die hier doctor werd geheeten, Ik speele hier voor Hypocraet een yder luysterd na mijn raedt. wy dagten dat hy met ons spotte maer sagen in der daet de potten, bewysen van aptequery gesteld daer in een plaets op sy en nog wat verder, wy vernamen de kistjes met Latynsche Namen:	Fol. 20 na Domburg Op t eene stond Helleborum op t’ andere het Cythricum. en tegens t’ wand aenhingen Zagen om door een mensche s’ been te knaegen; den waerd seyd ons dat Instrument is aen de dorplui wel bekend daer gaet schier nooyt voorby een weeken waer in een boer geen been sal breeken. soo als de man dit had vertelt werd onse Coffy opgestelt En synde alle neergezeten ging men aen ’t drinken & aen ‘t eeten. met sulk een moed dat in het kort de koffykanne leedig word. toen was het tyd te overleggen om eens voor al den weg te seggen. die men betreeden soud voortaen. wy hebben ons niet lang beraen,
Fol. 21 De wandelinge De stad van Domburg ons bekoorde t’ was niet dan Domburg dat men hoorde na Domburg toe riep yder een, niet beter als na Domburg trêen. wy moeten ons na Domburg spoeden de waerdt scheen ons selfs aentemoeden. en goed tekeuren ons besluyt wy gingen dan de Herberg uyt belovende veel lof te spreeken van onsen man, & hem tewreeken van alle drukt en droeve rouw het welk hem overkomen sou: Ja hy is weerd te syn gepreesen, in hem is Aesculaap verreesen die yder éen soo ras genas: Ja, hy besit het * fierberas veel beter dan de Don Quicotten [?] O wat voor kragt steekt in u Potten gy schranderen boeren Hipocraet geen beter Arts op weten gaet, * kostelyke salve Dom quicot I Deel cap X	Fol. 22 na Domburg dan gy, Ik wensch dat alle weeken geen boer alleen, syn been mag breeken, neen, neen, maer hondert in ’t getal mag raken sulk een ongeval, op dat dies arme Patienten u souden dienen tot een rente. Maer laes dit is een slegten wensch en boer is evenwel een mensch ach slegte Dorpje soo dit hoopen vervult word gy sult dier bekoopen de Eere welk gy nu geniet mits gy sulk’ dappre ridders siet O slegten wensch, soo duur verkreegen! maer laet ik vordere onse weegen En my begeven in myn Perk: wy kwaemen eerst temeleskerk alwaer de menschen of de boeren Een oogen op ons reste als loeren verbaest van Pykeniers te sien aen hen een goeden morgen bien, en Een versoekende teseggen waer dat de regte weegen leggen.

 

Fol. 23 De wandelinge na aegte kerk, maar hun verstand weer rakende in den ouden trant voldeeden sy aen ons begeren schoon sy het lachen moesten weeren En k approbeere dit bestaen, want hadden sy het niet gedaen Helaes sy hadden moeten schroomen. Behouden t’ Aegtekerk gekomen men weer de weegen ondersogt na Domburg onse laeste togt. En onderweege wy ontmoete een dikken boer dewelk ons groete ons seggende dat hy vast dagt dat walcheren reeds was verkragt, en door de Franschen ingenomen dat hy reeds seer begon te schroomen, en byna in een flaeuwte lag. wen hy van ver ons wapens sag dat onse Pekken hem veriaerden wy seyde’ hem dat wy t Land bewaerde

Fol. 24 na Domburg En dat wy gingen na de stad t’ welk Domburg tot syn naeme had dat hy derhalven niets moest vreesen. De man heeft ons den weg geweesen, En wenscht ons alle goede reys En wy bedankte hem nae Eys. nu digte by de stad gekomen syn wy van nog een boer vernomen die op een wei ons tegensquam, dewelke ons voor meeters nam. het geen ons oorsaek gaf tot grynen, En kort daer op, men sag verschynen in stee gekome, een andere vent voor roeper in de stad bekent, die wy op sulk een wys vervaerde dat hij de stokken Hellebaerden noemde, & dat hy ons salle vier de naeme gaf van Helbaerdier Dies syn wy in de stad getreeden en syn daer ons eeten gaen besteeden En toen gaen kneeden op de kruyn, En in de laegte van den duyn

 

Fol. 25 De wandelinge Aen strand en daer ons voeten wassen aen uren het  redelijk quam te passe vermits op hen de vuyligheyt meest overal heel digte leijd En na het reyn’gen van ons voeten ging men de hoog duynen groeten, begevend’ ons seer snel en ras nae d’herberg waer het eten was; want onse buyk begon te knaegen En ernstig na spys tevraegen “het eeten is nog niet bereyd Dit was het droevige bescheyt t’ welk wy van de waerdinne kreegen, wy waren alle seer verlegen En onse mage g’heel verstoordt op t ‘hooren van dit droevig woordt: men ging de boeren wat sien speelen, (op dat t’ ons minder sou verveelen, is by de landlien braeff in gunst gelyk m’ all’omme konden merken want koude, beek, aegt’, meliskerken	Fol. 26 na Domburg ware’ overal van boeren vol dewelke rolden met den bol. Ik sou hier Domburg wel beschryven wat dat de boeren daer bedryven het maeksel van stadhuys en kerk maer sekerlyk t’ was onnut werk en nutteloosen tyd versleeten: Indien een mensch begeerd te weeten Den Oorspronk, Tytels van die stad wat vooregt, tytels sy besat van wie gestigt, haer eerste weesen, laet hy d’arcadia doorlezen, Een boek met welkers aerdigheyt gemengt is groote nuttigheyt En t werk … den tyd komt reeds van eeten Ik ga na d’Herberg om te weeten oft eeten klaar is, k’ set dienboek tot betere tyden aen een hoek; maer laes! Wy moeten nog wat wagten schoon wy van Hongersnood versmagten: maer siet, daer komt het op den dis k’loof dat het slae met krippen is. of t ‘geen sy Carbonnade hieten
Fol. 27 De wandelinge ons klaesje geeft sig aan het gieten van Oly en van bier azyn k’ wensch wel een mijle ver tesyn van sulke Poespas, hy deed lopen geen mudje, maer geheele stoopen op onse kroppen van die drank k’ vergeete het nooyt myn leven lank my dunk ik sie hem losse blaeren door dese vette zee doen vaeren de ganschelijke schotel rond en snellelyk in syne mond uyt vrees van druypen of van leeken dees vette schoteldoeken steeken Ik geef de slae sulk slegte naem om dat k’ niet beter weet bequaem om na de eys se uyt te drukken; Nog sie ik hem geheele stukken van brood in Oly vet gemaekt inprommelen… Myn hert schier raekt en schiet op tipje van myn tonge als ik gedenke aan die Jongen, Ik laet het dan der halven staen, de schoone krippen  moet er aen,	Fol. 28 na Domburg Al hebbe ik lange moeten vasten k’ sal nie myn maeg met vleis belasten, Het vlees is reedlijk na myn sin Ik t ‘selve meer dan slae bemin. k’ begaf my dan omvleis teeeten de Peper was er niet vergeeten maer was er aen gelyk een korst, t ‘welk oorsaek was van grooten dorst dewelke ons begon te quellen: De beste middel was tebellen om bier het welk men heeft verigt dus is den dorst geheel verligt: verfrist door dese goede dingen we konde ons voeten naeuw bedwingen om stil te staen na dat hetgelt voor eeten aen de vrouw getelt was, hebben wij weer voorgenomen om nog in sekere stad tekoomen soe welk men Westcappelle noemd in oude tyden seerberoemdt en seer vermaerd, maer Laes! Syn luyster is nu in d’assen en heel duyster
Fol. 29 De wandelinge Wy gingen danna dese stad Langs de aen ons geweese padt En onderwege wy ontmoete een landsman welk ons vriendlyk groete, En vragende na ons geboordt En welke stad men toebehoordt: Invlissing seyd een van ons alle is ons geboorte toegevalle: van vlissing! o wat is dat goed Hervatte hy, zyt nog gegroet tot vlissing, heb ik neef & magen; ‘k’ versoeke als gy Een hoord vraegen na my hun naeste bloedverwant haer segt dat k’ woone in dit land een half uur van Westcappelle; wilt die voornamentlyk vertellen. aen Hendrik Hollebrand, want hy voorwaer is van myn vrouwe sye myn eygevrouwe susturs broeder, vaerwel de Heer zy u behoeder wy seyden hem, dat wy syn been vervullen souden, & hij ging heen:	Fol. 30 na Domburg daer over lacchende bevonden dat wy te westcappelle stonden terstond gevlogen na den dyk dewelke nergens syn gelyk, gevonden heeft, of ooyt sal vinden: zyt gy het die de stuure winden ent bruyschen uyt staet van de Zee zyt gy t dat land toe veilge ree en schutting dient; Ja dyk der dyken lere ons! Indien m’ u sag beswyken het was met ons helaes gedaen maer k’ wend myn Oogen hier van daen. wy moesten na een Herberg kyken want anders souden wy beswyken van dorst, na dat men had gezogt na thee of eenige and’re vogt omtrent een uur door al destraeten der stad, dewelke scheen verlaten is eyndelijk op zeker hoek geannueerd aen ons versoek,
Fol. 31 De wandelinge belovende ons thee te koken Co ging terwyl een pypje rooken: omtrent een half uur daernaer was onse Thee met suyker klaer En Nicolaes geeft zig aent schenken, En wy ons alle aan het drinken verheugdende ons door dien drank ons wapens lagen op een bank want onder t drinken onder ‘t eeten nooyt hadden wij deselv’ vergeeten: Hier was een vent soo assurant dat hy de wapens uyt myn hand wou nemen, maer Helaes! myn kragten ha hem lastig vielen, en hem bragten….. maer stel u self geen eerbewyst myn Pen, een sot die zig pryst de ketel tee g’heel uytgedronken. deed onse gae lust weer ontvonken wy wilden weer op d’ ouden trant gaen wandelen nae Soutelant	Fol. 32 na Domburg van Westcappel een uur geleegen wy gingen niet de kley’ge wegen betreeden, maer langs Zeekant heen vermaeklyk door de zandentreen Hier sagen wy de witte duynen die met  hun hooggetopte kruynen (in ’t welk t’ konyn syn Jongen bergt) vertrotsten t’ alpische gebergt aen d’andere sy, de silte baren, die dikwils menig mensch vervaeren door hun afgryselyk geluyd wanneer het uyt den noorden buyd, scheen ons – op hunne rug tenoden men sag geen bruynvis onweersbode. int’ water tuymelen de meeuw met Jongen maekte hier heesch geschreeuw begeerig synde te verassen schardein of blieken op t ‘welk sy passen dit schoon vermakelyk gesigt heeft onse reyse veel verligt
Fol. 33 De wandelinge soo dat wy daer door ingenomen langs strand te Souteland gekomen, & gearriveerd syn eer men ‘’t dogt dog in dit dorpje niets gekogt, om dat wy by ons Toveresse voornamen onse dorst te leschen dus weder met geweer belaen heel moedig na dishoek gegaen, na baken, van het huys dishoeke; van daer de griekse Pel gaen soeken: Hier leggen w’onse wapens af veranderend ‘s in een herdersstaf & wierp malkaer met sand in d’oogen, t’ geen Jaersma gantsch niet wou gedoogen tot reden brengende daer voor, dat iemand ligt syn oog verloor door sulk een slegt, onsinnig mallen, dat hy op yder een sou vallen die t‘ selve deed: door dese raed heeft hy ons g’houden van dit quaat.	Fol. 34 na Domburg Hier ben ik nu aen het verhaelen van t Leste en beste van ons’ maelen een yder segge wat hij wil, Hier is de Cumeesche Sybil: Jan visschers vrouw, een vrouw der vrouwen bequaem om met een vorst te trouwen is selfs waerdinne van dit kluys Is selfs besitster van dit huys. wy waren nog naeuw ingetreeden of Co deed deese Harangue en reden aen visser die on wellekom “in ‘t huysje hier, Puyk der ouderdom “Eerwaerde Phoenix van demannen “die uyt de Weerelt zyt gebannen, “weet dat ik die hier voor u koom “der ridders ben het puyk & room, “soo wel als dese metgesellen: “Tot Beekerk hoorden wy vertellen “van uwen roem & sedigheyt “den helen aerdkloot rond verspreydt
Fol. 35 De wandelinge “Den waerd die Aesculaep gelykte “En die het heele dorp verrykte “door syn presentie, welkers aerdt “met heusse deugden ging gepaerd; “verzekerd’ ons dat gy besteede “u tyd alleen aen bedigheeden: “gepraemt dan door dit tafereel “het welk wy vinden int geheel “in u, syn wy met haest gekomen, “Hoewel het gansch niet sonder schroomen, “was, van u tegenwoordigheyt “te missen in dees Eensaemheyt “het is vandaeg een Jaer geleden “het welke wy geheel besteeden “aen t ‘wandelen, op t’welk uvrouw “ons van haer brood wel geeven wou “wy sagen toen dese wonderwerken “het welk in ons t’ gelove sterkte “van dat sy was een groote kol “de daeden welk sy in dit hol	Fol. 36 na Domburg “verigte, waren om tebeeven; “sy ging toen na de sterren streven “lyk Circe doende onse maen “te midden in haer lopen staen, “sy kon…. gy moet haer konsten kennen “Hoe dat sy door de lugt kan rennen “is niemand meer dan u bekent “gy zyt het alledaeg gewent: “op dat gy ons besluyt zoud’ weeten “weet dat wy komen om te eeten “Wat dat er in u spinde is “kom brengt het alles op den dis “wy sullen t’ rykelyk betaelen Jan Visscher ging toen Paesbrood halen En quam daer mede voor den dag Met  boter die erwel uyt sag, En schonk ons bier met volle Glaesen en vroeg of de Comyne kaesen dewelke hy in syn spinde had, ons niet bekoorde, maer wij sat.
Fol. 37 De wandelinge van eeten vielen op de kanne om s’in het kort te overmannen, het welk wy deeden, want voor vier baet ganschelyk  niet een kanne bier wy hadden evenwel geen klaegen de self’ voldeed aen ons magen Hier onder ’t drinken; groote vaer seyd Co boudrie Hoe meenig Jaer hebt gy al op de aerd gebleeven! wel kinders seyd hy gansch myn leven, tot desen dag, is vijfmael thien en vier mael vyve boven dien: wel vader seyd een aer ik wensche dat ( schoon t’ geheugen van een mensche, seg tot sulk ouderdom niet strekt) gy hondert veertig Jaer berekt, eer dat de doot u in sal haelen. En na dit wenschen was betaelen. het beste middel om te gaen t’ was met den dag byna gedaen	Fol. 38 na Domburg derhalven moesten wy ons spoeden Indien wy t Poortgelt wilden hoeden: wy hebben dan wat aangeset, En seer verhaestende ons tred ten agten in de stad gekomen En onse reyse een eynd genomen gelukkig soo ik myne tyd op dese wyse altyd verslyt! Gelukkiger  soo ik de Jaren dewelk den Hemel my wilt spaeren doorbrenge in de gemeensaemheyt van u * in welk mijn liefde leyd O ommegang vol soetigheden! O vriendschap vol genegentheden! bewysen van een gunstig hert! versagting van geleede smert vergeefs is ‘t dat k u uyt wil drukken: gy kond myn droevig hert verrukken, * Cammaraeds
Fol. 39 wandeling na Domburg voor u gedagtenis alleen. aan u sal ik myn vlyt besteen, En schoon men dese slegte veersen toewees de Sophocleesche leersen nooyt sal de trotste hovaerdigheyt myn hert innemen, maer bereyd syn, d‘eer daer van u op te dragen en u beminnen al myn daegen & altyd sal myn singgodin uytbrommen myne trouwe min ach mogt myn hoop & myn verlangen een blyde uytkomst haest erlangen FINIS

---

DE MUZE VAN JEAN GUÉPIN

Of Jonkvrouw Johanna Thyssen de muze was van Jean Guépin, staat niet vast, maar zij was zeker een intieme vriendin. Dat blijkt met name uit het gedicht dat Jean Guépin schreef naar aanleiding van haar overlijden op 22 oktober 1748. Hij bezingt haar in alle toonaarden en noemt haar ‘myn hartvrindin’ en ‘ô zalige Vrindin’ en ook na haar dood schrijft hij nog gedichten over haar.

1741 Mademoiselle Thyssen

Bron: ZB, KZGW Hs 4206 en Hs 4219, 1 fol.
Datum: 16 augustus 1741.
Titel: Mademoiselle Thyssen.

1741 Mademoiselle Thyssen
In handschrift 4206 ontbreken de initialen J.G. Mogelijk is dit een kopie van Hs 4219.
De afzender is twee uren in de Engelse Kerk geweest om te discussiëren.

Je vous rendrai compte, de deux heures, que J ai passées, dans l’ Eglise-
Angloise; ou Je fus invité par billet imprimé pour entendre quelques
oraisons ou discours scholastiques (le Recteur les Appelle de cette manière,)

1

Je comparus dans l Auditoire,

Poussé par Curiosité,
Plus que pour mon Utilité;

Comme il est fort aisé de Croire.

2

La, le Recteur, d’un air riant,

d’Un ton peu Juste a nos Oreilles,
Du Tems perdu’ chantant merveilles,

Nous en fit perdre en l’écoutant.

3

Winkelman loua notre ville;

Nos canons Duëment montez,
Nos fusils, et nos beaux degrez,

Et notre liberté Servile.

4

Notre langue qu’il n’entend pas

Fut pauvrement satyriseé:
O quelle Joye mal placée!

De noircir les plus beaux Appas.

5.

Démence & Sottise exemplaire!

Un vrai Momus, bouffon des Dieux
Vient se moquer, peu scrupuleux

Dela Deesse de Cythère.

6.

Croassant et recroassant,

Dallens, allegua mainte histoire
Nous charbonna LaVaine Gloire

Et ne manqua qu’au complimint.

7.

Son Frère Sur la Gratitude

Sermonna, rajustant Ses Gands
Soutint les Ingrats bien mechans

D’Une voix Ecsitante et rude.

8.

Les prix parurent tous dorez,

Pour toutes ces pieces Utiles:
Sur quoi complimens puëriles

Volérent, dix fois repétez.

9.

Mais non obstant tant de Solide

Je ne Songeois qu’a mesquiver,
Sentant trop bien qu’un bon Diner

Plairoit a mon Estomac vuide.

 

Aprês avoir bien diné je greffonnai
cet impromptu’ qui vous est
envoyé par

votre tres humble &
tres Obeissant Serviteur
J.G.

de Flissingue Le 1`6 d’Aout 1741

---

1742 Lettre de Jan Guépin à Johanna Thyssen

Bron: ZB, KZGW Hs 131, 2 fol.
Datum: 6 februari 1742.
Titel: Lettre de Jan Guépin à Johanna Thyssen.

Lettre de Jan Guépin à Johanna Thyssen, 6 februari 1742
De bovenzijde van de brief is beschadigd.

Fol. 1
Aanhef:
Mademo[iselle]
J.Thijssen

Jai trouvé par hasard & comme par miracle
Un moien, pour lever l’obstacle,
Que vous me vouliez bien ce matin proposer,
A l’egard de franquer ou denepas franquer
La Lettre, qu’a Leiden vous dévez envoyer.

Ce moien, jem’en vai le dire.
Comme nous y devons écrire
(Si cette occasion vous Sert

Et vous vouliez avoir labonté de remettre
A votre Serviteur Jean Guepin, votre lettre,

Il la mettroit Sous son couvert.

Votre tres humble & tres
obeissant Serviteur.
J. Guepin

Mademoiselle,
De FlissinqueLe 6 defevrier 1742.

Fol. 2

Geadresseerde:
Mademoiselle J: Thyssen

---

1743 Plácet presenté à Mademoiselle J. Thyssen, par ses très humbles sujettes les deux poules Pintades

Bron: ZB, KZGW Hs 3947, 3 fol.
Datum: 2 maart 1743; 17 oktober 1755.
Titel: Plácet presenté à Mademoiselle J. Thyssen, par ses très humbles sujettes les deux poules Pintades.

Plácet presenté à Mademoiselle J. Thijssen, par ses très humbles sujettes les deux poules Pintades

• Pintades zijn parelhoenders die we ook wel poelepetaten noemen. Het zijn als het ware kippen voor mensen van stand.
• Vermoedelijk is dit een kopie uit 1755 van het origineel uit 1743. De ondertekening is slechts met een g net als bij de handschriften 3941 (1752) en 4007 (1744).
• Schorenburg is een buitenplaats in Oost-Souburg.

Fol. 1
Placet présenté a Mad^lle J. Thyssen, par ses très humbles Sujettes les deux poules Pintades
—————————–
MademoiselleL’ Illustre Laurent, notre maitre
Étonné nous vient annoncer
Que vous auriez conclu (mais cela peut il êtres?)
De nous banner du Lieu Champêtre,
Ou vous avez voulu, par bonté, nous loger.
Arbitre de nos Jours ! laissez nous nous Defendre:
Intenter aussitot un proces Creminel?
Même, Sans daigner nous entendre;
Cela nous Semble un peu Cruel.
Quel mal commettons nous? ou  péche t’on des Crimes
Pour colorer ce noir dessein?
D’un petit Maitre Cocq, malheureuses victimes
L’animal bilieux, possedé du malin
Nous ruïne Sous main.
Il chante, que par barbarie
Et par mepris pour vous, Ciel quelle Calomnie !
Nous tuons ses Iris; cela lui paroit dur,
Mais a nous, Justice accomplie;
Votre gloire exigerit leur trepas, il est Sur.
Si vous Saviez, digne maitresse!
Comme dans leur Cercle on vous peint,
Et comme ils vous traittent d’ôgrèsse;
Il est vrai (disent ils) proviande nous vient,
Nous vivons a gogo, a cela ne nous tient;

Fol. 2
Pain, biscuit detrempé, même orge:
Mais, a quoi ces tristes presens?
Qu’a gober nos œufs restaurans;
Nous, et nos malheureux Enfans
Vivons (comme l’on dit) le couteau Sur la Gorge:
Dodues en bon point; alors, païez l’écot
Mes dames vous irez au pot!
Pésez bien les discours de cette Sotte engeance,
Ils entenrent de plus outrez;
Et nous: Canailles perissez!
Nous vous avons vengée; et pour la recompense
Vous nous chassez.
Plutôt que de partir de ce lieu desirable,
Mourons, Sans forme de procès,
Et fournissons un tendre mets
A votre chère table;
Et, pour ennoblir notre fin
Ne mourons que par votre main:
Mais, Si cela S’accorde avec votre prudence
Adoucissez plutot la funeste Sentence;
Pourvu que nous vivions dans des riants Climats
Enfermez, Cloitrez nous, mais ne nous chassez pas.
Exileés dela Patrie
Schorenbourg nous en consoloit;
Chere prison! qui nous charmoit
Plus que la liberté qu’on nous avoit ravië:
Notre Zéle fougeux attira ce couroux
Dont nous craignons encor les Coups,
Mais, en considerant notre bon coeur pour vous,
« Pardonnez nous, pardonnez nous!
Du bon homme Laurent écoutez la prière;
De Turcq ; qui quelquefois fracasse vos mélons.
Mais, heros Courageux, defend votre frontiere
Contre Nos Seigneurs les Larrons.

Fol. 3
De Pitje (?), tendre Enfant, accablé de vos dons;
Enfin, dela Famille entiere;
Si vous en exceptez pourtant
La digne Epouse de Laurent;
Qui, Seule, prend parti pour les poules malnées
Masacrées;
Elle en a contre nous, de puis plusieurs Années,
Donc, nous la recúsons
Malgré tout son caquet & ses belles raisons.

 

Du plus beau des endroits aimable Souveraine!
Nous pouvant accabler sous son juste couroux
Retiens en les funestes Coups!
Et d’un regard benin, terminant notre peine
« Pardonnez nous, pardonnez nous!

 

Les Pintades

Schorenbourgh le 2de Mars
MDCCXLIII [1743]

den 17 8ber 1755
g

---

1744 Zamenspraak tusschen het kanaryvogelken & de papagaai van juffr. Thyssen

Bron: ZB, KZGW Hs 4007, 1 fol.
Datum: 19 oktober 1744; 4 maart 1752.
Zamenspraak tusschen het kanaryvogelken en de papagaai van juffr. Thyssen.

Zamenspraak tusschen het kanaryvogelken en de papagaai van juffr. Thyssen
Vermoedelijk is dit een kopie uit 1752 van het origineel uit 1744. De ondertekening is slechts met een kleine g net als bij de handschriften 3947 (1743) en 3941 (1752).
de Cardinalis virginiamus is een vogel met een rode kuif.

Zamenspraak tusschen
het Kanaryvogelken & de Papegaai
van juff^r Thyssen

K

O oude huisgast! wat behoeft
Gy meer te pruilen zoo bedroefd?
T’ is tyd, dat gy weer vrolyk spreekt
O blyde boodschap die ons wreekt

P

Myn vergenoegen heeft geen klem
Oudborger van ’t oud Gorichem!
Te zware hartszeer! och och och!
Waar toe dient u de gorgel nogh?
Waar toe dient my de menschetong
Die m’eertyds hier zo greetig vong?
Daar uw musyk en myne taal …
Dogh wyken voor een kardinaal.

K

Gae in uw droefheid slechts niet voort,
En luister wat ik heb gehoord.

P

Klein vogelken! Koom leg het uit

K

De kardinaal is uitgefluit.
Toen Barber, t’ waarde dier ging zien,
Om ’t weer wat snoepery te biên
Het kreeg (gy weet het) alle ding.
Harde Eities, lekk’re krakeling
Broodsuiker, uitgedane noot,
O droefheid! denk of zy verschoot
T’Lief Kardinaaltien lag er dood
zy nam het lykjen in haar schoot
„ Lief Bekjen Wiens musyk zoo klom
„ Zyt gy geslooten? altoos Stom … !
Myn Vriend, wat heeft die droeve meid
Gezucht! wat heeft ze niet gezeid!

P

Triumf! dus moet het allen gaan,
Die boven ons naar gunste staan.
Maar toen de Juffrouw deze maar
in ’t vollykjen werd gewaar?

K

Helaas myn haat lag zuiver neer!
K Beken myn hartje werd toen teer.
Haar lichten dreven in het nat:
„ Myn Kardinaal zoo hoog geschat!
„  Zoo lang in hoop en vrees gewacht!
„  Zoo teer gekoesterd en zoo zacht,
„  O hooge stem! zoete orgelkeel
„  Zoo streelende, zoo grootsch, zoo Eel!
„  Waard leventjen zoo ras gestuit!
„  Is ’t dan voor altoos met u uit?
Dus steekt dit wee haar in de krop:
Haar droefheid droogt in lang niet op.

P

En tyd en reden zullen hier
Haar troosten over ’t lieve dier.
En midderwyl is weer uw zang
En myn geklap in d’ouden rang;
Ik roep, ik praat zoo luide ik kan
„ O Geitje Lief! Koom kus me dan!
„ O Baisez moi! En wat ik meer
Op nieuws met nieuwen Yver leer.

K

Ik tierlier ook nu eens zoo Schel
Lief Papegatjen vaar Lang Wel.

Den 19 oktober 1744

J.G.

Den 4 maart 1752

---

1748 Nagedachtenis van de welgeborene jongkvrouwe Johanna Thyssen

Bron: ZB, KZGW Kluis 1148 A 82, 14 pagina’s.
Datum: 22 oktober 1748.
Titel: Nagedachtenis van de welgeborene jongkvrouwe Johanna Thyssen.

Nagedachtenis van de welgeborene jongkvrouwe Johanna Thyssen
Gelegenheidsgedicht op het overlijden van Johanna Thyssen, drukwerk, niet online raadpleegbaar.

Fol. A 1 recto, titelpagina.

Nagedachtenis / van de Welgeborene / Jongkvrouwe / Johanna Thyssen. / Aan de Welgeborene Vrouwe / Mevrouwe / Petronella Jacoba / Nachtegaal, / weduwe van wylen den Edelen / Gestrengen Heere / den Heere / Gillis Thyssen; / in zyn Edele Gestrenge Leven, / Raad en Burgermeester der / stede Vlissingen, bewind- / hebber der Oostindische / Maatschappye ter Ka- / mer Zeeland, etc. etc. etc. / Moeder der overledene. / Ontslapen, den 22 october 1748.

Fol. A 1 verso, Blanco.

Fol. A 2 recto
Ter uitvaart / der Welgeboren / Jongkvrouwe / Johanna Thyssen,

Negata tentat iter via Coetusque vulgares & udam spernit humum, fugiente Penna
Horat: lib. III ode II.

Hoe zwaar het hart my drukt en d’ongelukken steig’ren!
Kan ik myn hartvrindin den jongsten dienst niet weig’ren:
En heeft myn zang voorheen haar droefheid iets verpoost,
Zomtyds ten troost verstrekt; ik neem dien eigen troost.

Wat heeft ze menigmaal, in deze duistre dagen,
Haar hart my toevertrouwd, in d’allerzwaarste slagen:
’t Zy Sluys, op ‘t ogenblik, zig overrompeld zag;
De Zandberg was geplant met s’viants zegevlag:

Fol. A 2 verso
ô Bergen! in uw’val dien m’onverwacht moest horen
Scheen Neerland, kerk en staat en alles, haar verloren:
Maar, wat was d’oorzaak dan waar uit die kommer rees
Van zulk een twyffelende en worstelende vrees?
Wat ’t, of om goed of have of goud te diep gekofferd:
Daar had ze nooit haar hart afgodisch aangeofferd;
Den overvloed, dien God haar deugd ten best gaf
Gebruikte ze onbeschroomd en t’overig was haar draf;
En had zig naauw gezet, had God haar dien ontnomen:
De gierigheid scheen haar afgodery volkomen:
Maar, al die druk, die vrees, die kommer, boven maat
Was, voor ’t eerwaardig pand och dat zy overlaat!
„ Moet ooit Gods gramschap ons den vaderlande uitdryven
„ Waar moet ik met myn teed’re en oude Moeder blyven?
„ Myn Zuster, in Gods rust geborgen voor dien druk
„ Wat waart gy Gode lief! och deelde ik uw geluk!
‘k Heb haar dien boezemwensch, te smoren nog te stuiten
Niet eens, maar honderdmaal, angstgeestig horen uiten:
En God heeft dien op ’t laast, op onze Stad gestoord,
Voor haar niet, maar te ras helaas! voor ons, verhoord.

Een Koorts legt haar in ’t bed; een tweede volgt op deeze;

Fol. A 3 recto
Een derde geest ons stof van twyffelen en vreeze,
’t Gevaar groeit uur op uur; geen kunst die iets verlicht;
Een stille sluimering sluit haar het zwak gezicht
En doet haar, in ’t verval allengskens van haar krachten
De scheiding van de ziel en ’t matte lichaam wachten;
De zuivre ziel is vlot; het lichaam niet meer warm;
Daar roept haar Bruidegom: zy valt hem in den arm.

Johanna dryft ge dus den grave als in de kaken?
En sterft ge, zonder eens de wrange dood te smaken?
Ge dronkt dien laatsten kelk, ô zalige Vrindin!
Op s’hemels hogen wil, en zonder bitter in.
God heeft u, naar het schynt, in alles willen horen;
Maar, heel een ander einde als g’u graag zaagt beschoren
(Nu zygt ge zachtjes neer, dan waart ge weggescheurd)
Was, op zyn hemelwil, uwGodsvrucht toegekeurd:
Op ’t ziekbed had ge gaarne uw vrinden willen spreken;
Belydenis gedaan der menschlyke gebreken;
Vergiffenis gezocht, u plegtig toebereid
Ter uwer laatste reis en Zalige eeuwigheid;
En gaarne, als uw MARIE, uw Zuster, in haar sterven
De kennis, niet als met het leven, willen derven:

Fol. A 3 verso
Dit was; uw hartebêe, die steeds ten hemel klom;
En, schoon ge dit verborgt; wy merkten haast waarom
Schoon dit uw ziel nog iet aan ’t aardsch als zou doen kleven
Woudt g’uwe Vrinden dogh niet ongetroost begeven:
Wat u belangt ge waart reisvaardig lang geleên
En ’t was om uwen niet, maar onzen wil alleen.

Hoe God dit toegestemd; hier hadden Engletongen,
Een blank gewassche Zwaan haar jongste zang gezongen
Den voortoon en een galm van ’t eeuwig vreugde feest;
Hier had de mensch geleerd te sterven, allermeest;
Een trouwe en vaste hoop haar waarde mogen kennen;
’t Geloof op vleugelen naar boven leeren rennen;
De liefde s’hemelslot en Keursteen, hemelsman
Getoond, wat reeds beneên de hemel geven kan;
En Gods Genâ zou hier uit alle onze ongelukken
De vrucht van Golgotha en Tabor leeren plukken;
De Moeder in een zee van tranen als gesmoord
Had in JOHANNA, dan MARIA weergehoord.

ô Teergeliefde Stad! haar teedre zorg op aarde,
Wie schildert myn Vrindin naar ’t leven en haar waarde?

Fol. A 4 recto
Wie etst haar in een nette en kostelyke prent?
Gy hebt haar zeker wel, maar niet genoeg gekend:
Haar zagte spraakzaamheid, die yder moest bevallen,
Dat ongemaakt beleeft, zoo aangenaam aan allen,
Niet dat een inzicht kleedt of plaistert naar de kunst
Maar, niet dan de natuur kan geven in haar gunst,
Die ingeboren trek om iemand te verplichten
Om haare burgertaak naauwkeurig te verrigten,
Dit loofwerk, in de lyst van schooner schildery,
Dit kroon en beeldewerk behaagde u nevens my:
Hoe teken ik het stuk met flaauw penseel en kolen!
Een Rubens blyve dit, geen mindren, aanbevolen;
Of liever, deugdenry! haar wellust en vermaak
En voorbeeld hier beneên u blyve deze taak!
ô Zachte nedrigheid! zoo aangenaam van trekken,
ô Liefde! altoos gezind uw’s naasten seil te dekken;
ô Vrindschap! die myn ziel van een scheurt, op dit pas,
ô Godsvrucht! schildert haar zoo als ze deeglyk was:
Dit werk van Gods genâe, der werreld aftemalen
Vereischt uw kunst alleen en ’t vuur der zonnestralen.

Vermurwt gy my nogh meer het teergedrukt gemoed

Fol. A 4 verso
ô Heilands laatste zorg! dood arm, in tegenspoed
Bedrukte Weduwen en vaderlooze weezen?
Wat word JOHANNA door uw tranen niet geprezen!
Waar vindt uw ongeluk hier licht haar wedergâe?
Gy toont de kleed’ren nogh van uwe TABITHA,
Die ’t zig; schoon onze Stad haar telde by de grootsten
Niet schaamde, in schuur of stal voor ’t ziekbed u te troosten.

Maar, overweeg ik dit gelyk ik meermaal deed;
Waarom niet ingezien, gewacht dit harteleed?
Die deugd zoo hoogverlicht, zoo zuiver, zoo goedaardig
Was immers deze onze aarde en ’t ondermaansch te waardig?
God wekt ons, daar haar wensch volkomen is gelukt
En kroont haar in den slag, die ons die deugd ontrukt.

Waar staan we? Eerwaarde Vrouw! tot in de ziel geslagen
De hoope uw’s ouderdoms wordt u voor uitgedragen:
Uw vreugde, uw lust, uw troost, uw voet, uw oog, uw wyk:
Wat smarte was beneên meer onuitsprekelyk!
Myn tong is stram en stom, hoe zig ’t vernuft wil slypen;
Uw ziel, uw ziel alleen, kan zulke een rouw begrypen;
Wy deinzen hier te rug, zelf dodelyk gewond,

Fol. [5] recto
En zwygen eensklaps stil, den vinger op den mond.

Mogt hier Timantes eens met verwen, als voordezen
De droefheid schilderen op PETRONELLE’S wezen;
Vergeefs zou hier zyn kunst, die Griekenland beviel
Al pogen wat ze kon; nooit trof ’t penseel de ziel,
En zou, na duizend flaauwe en onvolmaakte trekken
Het achtbaar aangezicht weer met een doek bedekken.

Maar zwyg ik? kan ik wel? beloofde ik u dit flus
Volzalige Vrindin! laat ik uw Moeder dus?
En scheent g’op myn belofte op ’t doodbed wel te vreden?
En zou ik niet met haar den doodshoofd berg betreden?
De doornen steken daar de zwakheid deur en deur;
Maar rozen vindt m’er ook, bloedrood en ryk van geur:
Wel aan! maar wat gezegd? Eerwaarde en groote Vrouwe!
Duld dat ik uwer Ziel den eigen troost ontvouwe,
Dien ik, voorhenen eens, in Neerlands zware straf
Niet zonder vrucht en smaak, uw’ dierb’re Dochter gaf.
„ Wat staat u thans te doen? die haar moet overleven;
„ Te kermen zonder maat? den moed glad op te geeven?
„ Te springen in den kuil die als de muil opspart?

Fol. [5] verso
„ Of by den mensch te gaan, wantroostig en verward?
„ Dat waar’ het oogmerk mis der straf des ongezienen;
„ Uw Godsvrucht za; zog joer vee; wyzer van bedienen,
„ En zuchten hoe de storm der hartstogt grammer woedt
„ Wy zwygen nedrig: God doet het; dus is ’t goed.

„ Begeert g’u voorgegaan in een gelyken kommer?
„ Zweef, in een hoog geloof, naar Mamre’s eikelommer;
„ En verder, met Gods vriend, dien Heilig zonder gaê,
„ Verzeld met Isaäk, ten top van Moria;
„ Daar zal hy, op Gods stem, gehoorzaam die beveelen,
„ Zyn eigen hartebloed, zyn hoop, zyn leven, keelen;
„ En karmt natuur waar heen? goed God! kan dit geschien?
„ De goeds held yvert voort: God Zal er in Voorzien.

„ Dit keurt g’ ook zekerlyk, in alle uw ongevallen,
„ Voor d\”aangeklampte ziel het zekerste van allen;
„ Maar, schoon de wil eens vloog (beantwoort ge) och hoe stram
„ Hoe zwak is myn Geloof by dat van Abraham!
„ En, daar die Godsheld stryd en zegepraalt in ’t stryden
„ Zal mogelyk het myne, ellendig, schipbreuk lyden:
„ w’Ontveinzen dit ook noô; die vrees is redelyk;

Fol. B 1 recto
„ Wy duchten des met u, maar hoop met ons gelyk.
„ Wy zien maar door een wolk, of liever niets, beneden:
„ Maar dit staat hemelvast: God heeft tot alles reden.

„ Indien d’onkundigheid, ’t spoor byster, overlicht
„ Het zuivren eener wonde eens oordeelde, op ’t gezicht;
„ Daar ze in ’t besmettend vuur een bloedig mes zag wroeten:
„ Wat zou ze van de kunst by zich besluiten moeten?
„ Niet, dat die handeling den lyder ooit genas;
„ Maar hy wel degelyk den beul geleverd was;
„ Dogh, die het oogmerk weet, voedt andere gedachten,
„ En durft in tegendeel ’t herstel daar nog uitwachten.

„ ô Kwam Gods Pinkster geest myn droefheid te gemoet!
„ Ik Schilderde u zyn zoon, daar hy uw dood schuld boet,
„ Niet. als hem Tabor eerde of voorgaande eeuwigheden,
„ Maar ’t bloedig Golgotha zieltogende aan zag treden;
„ De doorne kroon, de speer, den afgrond van zyn wee;
„ De dropplen bloeds gestold in ’t bang Getzemané,
„ Zyn onschuld van den Jood hel-aartig boos gelasterd,
„ Zyn boezemvriend zoo licht meineedig en verbasterd,
„ Gods wraak op hem gestort; zyn goedheid aan een zy;

Fol. B 1 verso
„ En ’t onbegrypelyke ô God verlaat ge my?
„ En, hoe hy al dit wee alleen heeft ondervonden,
„ Alleen wou ondergaan, om s’werelds gruwelzonden,
„ Die beter had verdiend, was God niet meer dan goed;
„ Of zodoms zwavelvlam of algemeener vloed.

„ Heeft dan uw trouwe Borg, d’Aartsherder dit geleden?
„ En past het ons dan hier blôde achter uit te treden?
„ En zyt ge Mart’lares te rek’nen in uw lot?
„ Eens plukt g’een Martelkroon, schoon op geen moordschavot
„ Een dagreis op zyn best; want wat is dog het leven?
„ Zal ’t eeuwig Vaderland u eeuwig ruste geven;
„ Want, weeg dit aardsche eens af en stel uw oordeel schrap;
„ Wat is het dan een korte en arme ballingschap?
„ Een rust’loze ydelheid, een treurtonneel vol hinders,
„ Een stip, een damp, een rook, een niet, en nog iet minders,
„ Een raadsel vol gevaars; een lichte bobbelbel
„ Waar in boosaardigheid haar rol speelt met de hel.

Ik had nogh ryker troost; kon ik my slechts verheffen
Van d’aarde en u een straal des hemels doen beseffen,
De plaats, daar myn Vrindin, uw Dochter zegepraalt:

Fol. B 2 recto
Ik zag uw taay geduld dan ruim en vol betaald.

Wat aangename droom heeft my de ziel bekropen!
Of is myn wensch verhoord? daar gaan Gods heem’len open:
Is dit de zegetoon der uitverkoren schaar?
Ik groete uw kinderen; Ik zie JOHANNA daar,
Geborgen op haar wensch voor kommerlyke tyden;
Daar leeft ze in Gods geheim Gods oogmerk in uw lyden,
Geen wolk bedekt haar iets, nogh s’werelds donkre nacht,
Zy telt den dag en ’t uur waar op ze u by haar wacht.

ô Godsstad! zegepalm! gordynen opgeschoven
Van Gods voorzienigheid! Jerusalem van boven!
ô Afgrond van Gods liefde! ô borgtogt vol betaald
ô Vrucht des doodshofdsberg! zon die daar eeuwig straalt!
Zyn druk en wee benêen, tot uw genot als sporten?
En schrikken my die af? of kan ik tranen storten? …
Ik pinkoog: voor dat licht is ’t aardsch gezicht te teer;
Ik voel my weêr beneen: myn logheid drukt my neer.

Niet anders stond wel eer de leerling diep verslagen,
Die zynen Meester op zag klimmen, in dien wagen,

Fol. B 2 verso
Die grootsche vuurkaros, omstuwd van Englewacht,
Die s’Godheids boezemvrind ten hemel binnen bracht:
Vergeefs heft hy ’t gezicht van d’oever der Jordane?
Vergeefs volgt hart en ziel Helias langs die bane;
De heem’len sluiten zig; hy is dat voorwerp quyt;
En moet den landstroom weer doorwaden voor een tyd,
En ’t Aardsche Jericho hem nog verblyf verleenen,
Tot dat de dood hem met zyn Meester zal vereenen.

JAN GUEPIN

---

1752 Mejuffr. Thyssen debet aan Jan Guépin, Hs 3941

Bron: ZB, KZGW Hs 3941, 1 fol.
Datum: 2 maart 1752.
Titel: Mejuffr. Thyssen debet aan Jan Guépin.

Mejuffr. Thyssen debet aan Jan Guepin
Vermoedelijk een kopie van een versie uit de tijd dat Johanna Thyssen nog leefde, waarschijnlijk voor 1745. Net als het tweede jaartal van de handschriften 3947 (1755) ondertekent hij alleen met de letter g.

---

Laatst bewerkt: 04-04-2025; wordt vervolgd.